روشهای تعیین تابع انتقال ارتعاشات از سیستم های مترو به سازههای مجاور

در سالهای اخیر با توجه به توسعه روزافزون سیستم های راهآهن درون شهری به دلیل افزایش جمعیت، نیاز مبرمی به مقابله با تاثیرات ارتعاشی بر سازههای مجاور خطوط مترو احساس می شود. این ارتعاشات که توسط حرکت قطارها ایجاد می گردند، خطرات قابل توجهی را نه تنها برای سلامت سازههای نزدیک ایجاد می کنند، بلکه بر کیفیت زندگی ساکنان این مناطق نیز تاثیر می گذارند. تابع انتقال ارتعاش، پارامتری حیاتی است که انتقال انرژی ارتعاشی از خطوط مترو از طریق محیطهای مختلف به سازه های اطراف را کمیسازی می کند. این تابع، وابسته به شرایط زمین شناسی، خصوصیات مسیر ارتعاش و ماهیت دینامیکی حرکت قطارها می باشد. در این پژوهش، چهار روش اصلی شامل مدل سازی تحلیلی با فرمول بندی های ریاضی، مدل سازی عددی با تکنیک های محاسباتی مانند تحلیل المان محدود، روش های تجربی شامل اندازه گیری های میدانی و آزمایشگاهی، و روش های ترکیبی مورد بررسی قرار گرفته اند. این مطالعه با هدف ارائه چارچوبی مناسب برای درک و کاهش تاثیرات ارتعاشی، به بررسی دقت و محدودیت های هر روش پرداخته است. این پژوهش به منظور درک و کاهش تاثیرات ارتعاشی خطوط راه آهن درون شهری، بهبود ایمنی سازه ها و آسایش ساکنان انجام شده است. تعیین دقیق این تابع برای طراحی روش های موثر کاهش ارتعاشات و پیش بینی رفتار سازه های مجاور ضروری است.

Keywords:

ارتعاشات , تابع انتقال ارتعاش , سیستم های مترو , خطوط ریلی زیرزمینی