تاثیر سرد کردن هایپوکسی هایپرکپنی و نورموکسی بر لاکتات، خستگی و بازیافت سه گانه کاران و شنا گران نخبه پس از یک فعالیت وامانده ساز

زمینه و هدف: سرد کردن پس از انجام فعالیت شدید به روش های گوناگون بررسی شده است. ولی پژوهش های کاربردی در خصوص نقش هایپوکسی در سرد کردن بهینه اندک است. پژوهش حاضر، به بررسی اثر سرد کردن در شرایط هایپوکسی هایپرکپنی بر غلظت لاکتات خون و میزان خستگی ورزشکاران نخبه سه گانه و شنا پس از یک فعالیت وامانده ساز پرداخته است. مواد و روش ها: ۱۰ ورزشکار مرد نخبه سه گانه و شنا (دارای حداقل سه سال عضویت تیم ملی، سن ۱۶/۴ ± ۴/۲۱ سال، قد ۳/۶ ± ۱/۱۸۷ سانتی متر و وزن ۴/۶ ± ۳/۷۶ کیلوگرم) به صورت در دسترس هدفمند گزینش شدند و به صورت تصادفی در دو جلسه گروه سرد کردن نورموکسی و سرد کردن هایپوکسی هایپرکپنی در آب قرار گرفتند. فعالیت وامانده ساز شامل۵۰×۴ متر شنا با حداکثر سرعت با فاصله ۱۰ ثانیه استراحت و سرد کردن به صورت نورموکسی (هشت دقیقه استراحت فعال با شنای زیر بیشینه در سطح آب) یا هایپوکسی هایپرکپنی (هشت دقیقه استراحت فعال با شنای زیر سطح آب همراه با حبس نفس) پس از فعالیت بود. آزمودنی ها به صورت متقاطع دو نوع سرد کردن پس از فعالیت وامانده ساز را با فاصله یک هفته انجام دادند و پس از یک هفته، روش دیگر را تکرار کردند. غلظت لاکتات (با برداشت خون از انگشت سبابه) و میزان خستگی (مقیاس(ROF بلافاصله، پنج دقیقه و هشت دقیقه پس از سرد کردن اندازه گیری شد. از روش آنکوا برای مقایسه گروه ها در سطح معناداری ۰۵/۰ P≤ استفاده شد. نتایج: اندازه گیری لاکتات در زمان های پنج دقیقه و هشت دقیقه پس از سرد کردن نشان داد که لاکتات هنگام سرد کردن در شرایط هایپوکسی هایپرکپنی به صورت معنادار کمتر از لاکتات در شرایط نورموکسی بود (به ترتیب ۰۲/۰=P، ۰۳/۰=P). همچنین میزان درک خستگی در هشت دقیقه پس از فعالیت سرد کردن، در گروه هایپوکسی هایپرکپنی به طور معنادار کاهش برجسته تری نسبت به گروه نورموکسی داشت (۰۴/۰=P). نتیجه گیری: به نظر می رسد سرد کردن در شرایط هایپوکسی هایپرکپنی به عنوان راهکاری جدید تاثیر بیشتری بر بازیافت پس از فعالیت شنای درمانده ساز دارد. البته برای نتیجه گیری بهتر و همچنین سازوکار های احتمالی برتری این روش، به پژوهش بیشتری نیاز است.

Keywords:

سرد کردن فعال , بازیافت , هایپوکسی , خستگی , شناگران نخبه