تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر خود کارآمدی دانش آموزان ابتدایی

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر خودکارآمدی دانش آموزان دوره ابتدایی انجام شده است. در عصر حاضر، پرورش مهارت های زندگی به عنوان ابزاری کلیدی برای موفقیت فردی و اجتماعی، اهمیتی فزاینده یافته است. خودکارآمدی، که به باور فرد به توانایی های خود در مواجهه با موقعیت های مختلف و دستیابی به اهداف اشاره دارد، یکی از سازه های روانشناختی بنیادین در شکل گیری شخصیت و موفقیت تحصیلی و اجتماعی دانش آموزان محسوب می شود. دوره ابتدایی، به عنوان مرحله ای حساس در رشد، فرصتی مغتنم برای پایه ریزی این مهارت ها و تقویت باور به توانایی های فردی فراهم می آورد. این تحقیق به دنبال تبیین رابطه میان آموزش مهارت های زندگی (مانند مهارت حل مسئله، تصمیم گیری، ارتباط موثر، خودآگاهی و مدیریت هیجان) و ارتقاء سطح خودکارآمدی در دانش آموزان مقطع ابتدایی است. روش تحقیق حاضر، توصیفی-همبستگی خواهد بود و داده ها از طریق ابزارهای استاندارد مانند پرسشنامه های سنجش مهارت های زندگی و خودکارآمدی جمع آوری شده اند. نتایج این پژوهش می تواند به درک بهتر نقش آموزش مهارت های زندگی در توانمندسازی دانش آموزان و ارائه راهکارهای عملی برای ادغام موثر این آموزش ها در نظام آموزشی کشور کمک شایانی نماید، تا نسلی با اعتماد به نفس، مسئولیت پذیر و قادر به رویارویی با چالش های زندگی تربیت گردد.

Keywords:

مهارت های زندگی , خودکارآمدی , دانش آموزان ابتدایی , آموزش و پرورش , روانشناسی تربیتی