تحلیل فضایی و ارزیابی تاب آوری بافت تاریخی یزد در برابر بحرانهای طبیعی (سیل)

در سالهای اخیر، با تغییرات اقلیمی و افزایش مخاطرات طبیعی، ضرورت افزایش تاب آوری شهری در مواجهه با مخاطرات طبیعی، به ویژه در بافتهای تاریخی که دارای ارزش های ملموس و ناملموس هستند، اهمیت ویژه یافته است. بافت تاریخی ثبت جهانی و ملی شهر یزد، به دلیل ساختار کالبدی خاص، تراکم عملکردهای فرهنگی، و پیچیدگیهای نهادی، فرسودگی زیرساختی در برابر مخاطراتی نظیر سیل، زلزله و.. آسیبپذیر است. این مقاله با هدف سنجش تابآوری فضایی بافت تاریخی یزد، به ارزیابی چهار بعد اصلی تاب آوری شامل بعد اجتماعی، اقتصادی، زیرساختی و نهادی پرداخته و تالش کرده است رابطه این ابعاد را با کیفیت حکمرانی شهری بررسی کند. روش تحقیق، ترکیبی از روش PSI برای تحلیل شاخصها و تحلیل اسنادی و مکانی برای شناسایی نهادهای موثر بوده است. نتایج حاکی از آن است که بافت تاریخی یزد دارای نابرابری های آشکار در تابآوری محلات است که در آن محلهها مانند زرتشتی ان و مالیمر دارای بالاترین امتیاز تابآوری و محلههایی چون کوچه بیوک و پشت باغ پایینترین سطح تابآوری را دارند. در پایان پیشنهادهایی برای بهبود حکمرانی چند سطحی در بافت تاریخی ارائه شده است.

Keywords:

حکمرانی شهری , تابآوری , بحران طبیعی , PSI , بافت تاریخی