تاثیر تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی بر توان بی هوازی ناجیان غریق

سابقه و هدف: تاثیر تمرینات پلایومتریک بر بهبود توان بی­هوازی بخوبی شناخته نشده است. هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی بر توان بی­هوازی ناجیان غریق بود. مواد و روش ها: آزمودنی های این پژوهش ۲۲ ناجی داوطلب با دامنه سنی ۳۱-۲۱ سال بودند که به طور تصادفی به سه گروه تمرین در آب (۷ نفر)، تمرین در خشکی (۷ نفر) و کنترل (۸ نفر) تقسیم شدند. نخست از آزمودنی­ها آزمون های رست، رکورد شنای ۳۳ متر سربالا، طول شیرجه، توان بی هوازی و توان متوسط، حداقل و حداکثر گرفته شد. سپس هر یک از دو گروه تمرین در آب و خشکی به مدت شش هفته سه جلسه­ای (۱۸ جلسه) به انجام تمرینات پلایومتریک پرداختند؛ طی این مدت گروه کنترل هیچ تمرینی انجام ندادند. پس از پایان دوره تمرینی، از آزمودنی­های هر سه گروه در شرایط مشابه، پس­آزمون به عمل آمد و با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه، تفاوت میانگین­های بین سه گروه مقایسه شد و نتایج در سطح معناداری ۰۵/۰>P مورد آزمایش قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد هر دو نوع تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی موجب بهبود معنادار رکورد ۳۳ متر شنای کرال سینه سربالا، طول شیرجه، توان حداقل، حداکثر و متوسط آزمون رست می­شوند (۰۵/۰>P). نتیجه گیری: با توجه به دسترسی ناجیان غریق به آب و بی­نیازی تمرینات در آب به وسایل خاص و نیز کاهش احتمال بروز گرفتگی عضلانی و آسیب مفصلی، برای بهبود قابلیت­های عملکردی ناجیان غریق تمرینات پلایومتریکی در آب پیشنهاد می­شود

Keywords:

پلایومتریک , توان بی هوازی , ناجی غریق