بررسی اتوفاژی بیش از حد در بافت چربی احشایی رت های القاء شده به دیابت نوع ۲ بعد از هشت هفته تمرینات ورزشی تناوبی باشدت بالا و تداومی با شدت متوسط

مقدمه: دیابت نوع ۲ (T۲DM) یک اختلال متابولیک مزمن است که با مقاومت به انسولین و هایپرگلیسمی مشخص می شود و اغلب با اختلال در تنظیم متابولیسم لیپید و افزایش فعالیت اتوفاژی همراه است. این مطالعه به بررسی تاثیر تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تمرین تداومی متوسط (MICT) بر سطوح پروتئین های اتوفاژی (Beclin-۱، LC۳-II و PLIN-۲) در بافت چربی احشایی رت های دیابتی پرداخت.روش کار: رت های نر ویستار به گروه های کنترل سالم، کنترل دیابتی، دیابتی تحت تمرین HIIT و دیابتی تحت تمرین MICT تقسیم شدند. دیابت با تزریق استرپتوزوتوسین و رژیم پرچرب القا شد. برنامه تمرینی به مدت ۸ هفته اجرا گردید. سطوح پروتئین ها با وسترن بلات و شاخص های متابولیک با روش های استاندارد اندازه گیری شدند.یافته ها: دیابت موجب افزایش معنادار Beclin-۱، LC۳-II و ۲ PLIN- شد. هر دو تمرین HIIT و MICT این سطوح را کاهش دادند، اما MICT تاثیر قوی تری بر کاهش Beclin-۱ و LC۳-II داشت. همچنین، هر دو تمرین باعث کاهش گلوکز خون، انسولین و مقاومت به انسولین شدند. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات ورزشی، به ویژه MICT، می توانند با تنظیم منفی پروتئین های اتوفاژی، نقش محافظتی در برابر اختلالات ناشی از دیابت نوع ۲ ایفا کنند. این یافته ها بر اهمیت تمرینات ورزشی در کنترل دیابت تاکید دارند.

Keywords:

اتوفاژی , LC۳-II , تمرین HIIT , تمرین MICT , دیابت کاردیومیوپاتی