بررسی تاثیر داستان گویی و ادبیات کودک بر رشد زبان و مهارت های ارتباطی دانش آموزان ابتدایی

این مقاله اثر داستان گویی و ادبیات کودک را بر رشد زبان و مهارت های ارتباطی دانش آموزان ابتدایی بررسی می کند و هدف آن تبیین سازوکارهای اثرگذاری روایت، ترسیم چارچوب مفهومی برای پیوند واژگان، آگاهی واجی و انسجام روایی با کفایت ارتباطی، و ارائه راهکارهای اجرا در مدرسه است. روش پژوهش به صورت تحلیلی توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مقالات معتبر سامان یافته و با مرور نظام مند منابع، دسته بندی شواهد براساس نوع مداخله روایت محور، سن شاگردان و شاخص های پیامد انجام شده است. برآیند تحلیل ها نشان می دهد خواندن گفت وگویی، بازآفرینی داستان و نقش آفرینی روایی، تنوع و عمق واژگان بیانی و دریافتی را افزایش می دهد، آگاهی واجی و پردازش ترتیب های علی و زمانی را تقویت می کند و کیفیت روایت گویی را از نظر انسجام در سطح جمله و متن بهبود می بخشد. همچنین، کنش های کاربردشناختی نظیر آغازگری و نوبت گیری در گفتگو، روشن سازی درخواست ها و همدلی کلامی ارتقا می یابد و مشارکت کلاسی پایدارتر می شود. شواهد مرورشده دلالت می کند که زمان بندی هفتگی حلقه های قصه، استفاده از پرسش های باز و روبریک های روایت، و پیوند مدرسه با خانواده از عوامل کلیدی اثرگذاری هستند. بر پایه این جمع بندی، الگوی اجرایی پیشنهادی شامل انتخاب متن های مناسب پایه، راهنمای گفت وگوی کتاب محور، و چارچوب ارزشیابی تکوینی پیشنهاد می شود.

Keywords:

داستان گویی , ادبیات کودک , رشد زبان , مهارت های ارتباطی , انسجام روایی , آگاهی واجی