بررسی شرط اهلیت در قرارداد کار در حقوق ایران با تاکید بر چالشهای حقوقی و رویه قضایی

اهلیت به عنوان یکی از شرایط اساسی صحت، قرارداد در قرارداد کار نیز جایگاهی بنیادین دارد. در نظام حقوقی ایران، مطابق ماده ۱۰ قانون مدنی و ماده ۷ قانون کار، قرارداد کار زمانی معتبر شناخته می شود که طرفین آن دارای قصد و رضای مشروع و نیز اهلیت قانونی برای انجام معامله باشند. با وجود این، در عمل وضعیت اشخاص فاقد اهلیت یا دارای اهلیت ناقص در روابط استخدامی با ابهامات و چالش های متعددی مواجه است. این مقاله با رویکردی تحلیلی و با استفاده از منابع فقهی، قانونی و رویه های قضایی به بررسی وضعیت اهلیت در قرارداد کار پرداخته شده و میزان تاثیر آن در اعتبار، فسخ یا بطلان قرارداد بررسی می شود. همچنین با تحلیل رویه های موجود در مراجع حل اختلاف و دیوان عدالت اداری به چالش هایی همچون نبود تعریف دقیق از حدود اهلیت در حوزه کار، تفاوت دیدگاه ها نسبت به اشخاص صغیر و محجور، و تعارض احتمالی میان قواعد حمایتی حقوق کار و قواعد عمومی قراردادها پرداخته شده است. یافته ها نشان می دهد که نظام حقوقی ایران در زمینه شناسایی و اجرای شرط اهلیت در قرارداد کار نیازمند اصلاح ساختاری، وحدت رویه و تعریف دقیق تری از وضعیت های خاص است.

Keywords:

قرارداد کار , اهلیت , قانونی , صغیر , محجور , بطلان قرارداد , حقوق کار ایران