بررسی اثر تمرینات اصلاحی مبتنی بر نوروفیزیولوژی بر عملکرد حرکتی در افراد مبتلا به اختلالات عصبی-عضلانی

اختلالات عصبی عضلانی مانند مولتیپل اسکلروزیس، سکته مغزی پارکینسون و آسیب نخاعی موجب نارساییهای عملکردی در سیستمهای حرکتی، حسی و تعادلی افراد میشوند و کیفیت زندگی آنان را به طور قابل توجهی کاهش میدهند. تمرینات اصلاحی مبتنی بر نوروفیزیولوژی، با بهره گیری از سازوکارهایی همچون تحریک گیرنده های حسی تسهیل عصبی عضلانی، تقویت حس عمقی و بازآموزی الگوهای حرکتی به عنوان مداخله ای کارآمد در توان بخشی این بیماران شناخته شده اند. هدف این مقاله، مرور نظام مند پژوهشهای اخیر در زمینه اثرات این تمرینات بر بهبود عملکرد حرکتی بیماران مبتلا به اختلالات نورولوژیک است. یافته های مطالعات نشان میدهند که این تمرینات موجب افزایش هماهنگی عصبی عضلانی تنظیم تون، عضلانی ارتقای تعادل و کاهش درد و خستگی میگردند. به ویژه کاربرد اصول نوروفیزیولوژیکی مانند تحریک دوک عضلانی، مکانورسپتورها و ادغام حسی-حرکتی نقش حیاتی در توان بخشی عصبی و بازگرداندن عملکرد حرکتی دارند. با توجه به پتانسیل درمانی این رویکرد ادغام تمرینات نوروفیزیولوژیکی در برنامههای درمانی چندرشته ای توصیه میشود.

Keywords:

اختلالات عصبی عضلانی , تمرینات اصلاحی , نوروفیزیولوژی , عملکرد حرکتی , نوروپلاستیسیته