فرهنگ زبانی در رامشیر، نقدی بر گویش سازی در خلف آباد

فرهنگ زبانی مجموعه ای از مناسبات موازی در حوزه ی زبان و فرهنگ یک جامعه است. انکار سیطره ی این فرهنگ در رامشیر چگونه به گویش سازی در این گستره انجامیده است؟ نظرداشت موقعیت باستانی – تاریخی رامشیر اگر چه دورنمای واضحی از مکان باستانی آن ارائه نمی دهد باری بر تاسیس آن به دست مولاخلف مشعشی در قرن یازدهم هجری و بازآفرینی توسط میرعبدالله راشدی در دوره ی ناصرالدین شاه قاجار تصریح می ورزد؛ بررسی بازه زمانی بین این دو، حضور اقوام مختلف در این گستره را بازمی نمایاند که هر کدام دارای زبان و لهجه ی خاص بوده اند. در همین راستا زبان و گویش غالب این گستره عربی سپس لری و در مرتبه ی بعدی نوعی گویش تلفیقی از عربی – بختیاری – بندری است که به لحاظ ساختاری متاثر از زبان و لهجه ی مردمان شهرهای مجاور رامشیر یعنی بندرماهشهر، بندر امام خمینی (ره)، بندر هندیجان، رامهرمز، آقاجری و امیدیه است. زبان فارسی معیار نیز در سطح جامعه و بخش اداری به کار می رود. از خرده زبان های دیگر در رامشیر می توان به مناسبات گفتاری برخی طوایف ترکی و کوردی اشاره کرد که به دلیل اقامت موقت در پایگاه پنجم شکاری و نقل مکان به مرکز شهر و حضور در بازار رامشیر فی المثل توسط افغانستانی ها صورت گرفته است.

Keywords:

رامشیر , فرهنگ زبانی , عربی , گویش سازی , اقوام