واکاوی کمال گرایی در کودکان از منظر سبک های فرزند پروری

کمال گرایی، نیرویی دوگانه در روان انسان است که از یک سو می تواند به عنوان محرک رشد و از سویی دیگر به عنوان منبع فشارهای روانی و اضطراب مفرط عمل کند. پژوهش حاضر، با رویکردی تحلیلی-مفهومی، به بررسی تاثیر سبک های فرزندپروری بر شکل گیری گرایش های کمال گرایانه در کودکان می پردازد. داده ها از طریق مرور نظام مند منابع علمی معتبر فارسی و لاتین جمع آوری و با تحلیل محتوای کیفی بررسی شدند. یافته ها نشان داد که سبک مقتدرانه والدگری، با ایجاد تعادل میان حمایت هیجانی و تعیین چارچوب های روشن، زمینه ساز رشد کمال گرایی سازگار و ویژگی هایی همچون پشتکار و انعطاف پذیری است. در مقابل، سبک های مستبدانه و سهل گیرانه هر یک به شیوه ای متفاوت، با ظهور کمال گرایی ناسازگار همراه بودند که پیامدهایی مانند اضطراب عملکردی، حساسیت به اشتباه و اجتناب از چالش را در پی داشتند. همچنین، عوامل فردی و فرهنگی نظیر عزت نفس، اضطراب، دلبستگی و تفاوت های جنسیتی در این روند تاثیرگذار بودند. این پژوهش بر ضرورت توجه به زمینه های فرهنگی و روانشناختی در تبیین کمال گرایی تاکید می کند و راهنمایی هایی برای مداخلات چند سطحی در حوزه خانواده و جامعه ارائه می دهد. لذا یافته ها می توانند به طراحی تدابیر تربیتی و روانی کارآمد برای حمایت از کودکان در مسیر رشد سالم یاری رسانند.

Keywords:

کمال گرایی , سبک های فرزندپروری , رابطه والد-کودک , عزت نفس