مطالعه تطبیقی سیاستها و رویکردهای شناسایی استعداد در آموزش و پرورش جهان

استعداد یابی در نظام آموزش و پرورش یکی از مهمترین مولفه های شناسایی پرورش و هدایت سرمایه انسانی به شمار می رود و نقش تعیین کننده ای در شکوفایی ظرفیت های فردی و توسعه پایدار جوامع دارد. کشورها با توجه به فرهنگ، ساختار آموزشی، و اهداف توسعه ای خود رویکردهای متفاوتی در زمینه شناسایی و پرورش استعدادها اتخاذ کرده اند. این پژوهش با رویکرد تطبیقی، به بررسی و مقایسه ی نظام های استعدادیابی در پنج کشور منتخب سنگاپور، چین، ایالات متحده، انگلستان و فنلاند می پردازد. روش پژوهش بر پایه ی تحلیل اسنادی و تطبیق شاخص های کلیدی سیاست های استعدادیابی در این کشورها است. یافته ها نشان می دهد که کشورهای آسیایی مانند چین و سنگاپور بر روش های آزمون محور و رقابتی تاکید دارند، در حالی که کشورهای اسکاندیناوی و آنگلوساکسون مانند فنلاند و انگلستان از رویکردهای چند معیاره عدالت محور و زمینه نگر برای شناسایی استعدادها بهره می گیرند. از جمله عوامل کلیدی موفقیت نظام های استعدادیابی در کشورهای پیشرو می توان به طراحی نظام چند بعدی ارزیابی استعداد، آموزش تخصصی معلمان، غربالگری همگانی، تداوم حمایت آموزشی از گروه های کم برخوردار و پیوند میان سیاست های آموزشی و توسعه انسانی اشاره کرد. نتایج این پژوهش می تواند به عنوان الگویی کاربردی برای بازنگری و طراحی نظام بومی استعدادیابی در ایران مورد استفاده قرار گیرد و زمینه ساز تحقق عدالت آموزشی و شکوفایی استعدادهای نسل آینده شود.

Keywords:

استعدادیابی , آموزش و پرورش کودکان و نوجوانان , مطالعه تطبیقی , عدالت آموزشی , سیاست آموزشی , توسعه انسانی