رابطه تجارب آسیب های دوران کودکی و سبک های مقابله ای با تعارضات زناشویی در زنان متاهل

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه تجارب آسیب های دوران کودکی و سبک های مقابله ای با تعارضات زناشویی در زنان متاهل بود. روش تحقیق از نظر هدف بنیادی و از نظر گردآوری داده ها توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان متاهل مراجعه کننده به مرکز بهداشت منطقه دو تهران در سال ۱۴۰۴ بود که بر اساس فرمول تاباچنیک و فیدل (۲۰۰۷) و با در نظر گرفتن ۱۲ متغیر پیش بین، حداقل ۱۴۶ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه تجارب آسیب های دوران کودکی برنشتاین (۲۰۰۳)، پرسشنامه سبک های مقابله ای بیلینگز و موس (۱۹۸۹) و پرسشنامه تعارضات زناشویی تجدیدنظر شده ثنایی و همکاران (۱۳۸۶) بود. داده ها با استفاده از همبستگی و رگرسیون در نرم افزار SPSS-۲۲ تحلیل شد. یافته ها نشان داد بین تجارب آسیب های دوران کودکی و تعارضات زناشویی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. همچنین سبک های مقابله ای ناکارآمد با افزایش تعارض و سبک های مقابله ای کارآمد با کاهش تعارض رابطه داشتند. نتایج بیانگر آن است که تجارب آسیب زای کودکی و بهره گیری از راهبردهای مقابله ای ناسازگار می توانند در شکل گیری و تداوم تعارضات زناشویی نقش موثری داشته باشند. این یافته ها بر ضرورت مداخلات پیشگیرانه و درمانی با تمرکز بر کاهش پیامدهای آسیب های کودکی و آموزش راهبردهای مقابله ای موثر تاکید دارد.

Keywords:

آسیب های دوران کودکی , سبک های مقابله ای , تعارضات زناشویی , زنان متاهل