بررسی رابطه شیوه های فرزندپروری والدین با افکار خودکشی دانش آموزان شهر شیراز

خودکشی به عنوان یکی از مهم ترین معضلات بهداشت روانی در جهان امروز، به ویژه در میان نوجوانان و جوانان، موضوعی است که توجه گسترده پژوهشگران و متخصصان علوم رفتاری را به خود جلب کرده است. افکار خودکشی می تواند نخستین نشانه های تمایل به رفتارهای پرخطر و اقدام به خودکشی باشد و شناسایی عوامل موثر بر آن، در پیشگیری از آسیب های فردی و اجتماعی اهمیت دارد. از میان عوامل متعدد، شیوه های فرزندپروری والدین نقش تعیین کننده ای در شکل گیری سلامت روانی، احساس ارزشمندی و امید به آینده نوجوانان ایفا می کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه شیوه های فرزندپروری والدین و افکار خودکشی در دانش آموزان شهر شیراز انجام می شود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان شهر شیراز در سال تحصیلی ۱۴۰۳–۱۴۰۴ است که بر اساس جدول مورگان، ۱۰۰ نفر از آنان با روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی انتخاب خواهند شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه شیوه های فرزندپروری دیانا بامریند (۱۹۷۲) و مقیاس افکار خودکشی بک (BSSI) است. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون همبستگی پیرسون در نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ تحلیل خواهد شد. یافته های پژوهش می تواند در شناسایی نقش سبک های فرزندپروری والدین بر میزان افکار خودکشی دانش آموزان و طراحی برنامه های مداخله ای برای والدین و مشاوران مدارس موثر باشد.

Keywords:

شیوه های فرزندپروری , افکار خودکشی , دانش آموزان , شیراز , بهداشت روانی