ارتباط بین تغییرات قدرت هندگریپ با شاخص های گلایسمیک/ التهابی پس از یک دوره مداخله تمرینی در زنان سالمند مبتلا به دیابت نوع ۲

مقدمه: سالمندی با ابتلا به دیابت، سارکوپنی و التهاب همراه می­باشد. تمرینات مقاومتی با بهبود آمادگی عضلانی تا حدی به بهبود وضعیت تندرستی سالمندان کمک می کند اما به نظر می رسد تمرینات مقاومتی به تنهایی نمی تواند بیماری های دوران سالمندی را بهبود بخشد. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین قدرت هندگریپ با شاخص های گلایسمیک/التهابی پس از یک دوره مداخله تمرینی در سالمندان مبتلا به دیابت نوع ۲ بود.روش پژوهش: ۲۶ زن سالمند مبتلا به دیابت نوع ۲ (۵/۵ ± ۷۲ سال) به طور تصادفی به دو گروه تمرین ترکیبی و مقاومتی با کش (۱۲ هفته) تقسیم شدند. در ابتدا و ۴۸ ساعت پس از مداخله مقادیر سرمی شاخص های گلایسمیک، فاکتور نکروز دهنده تومور-آلفا و قدرت هندگریپ اندازه گیری شدند. برای تعیین ارتباط بین متغیرها از ضریب همبستگی پیرسون/ اسپیرمن استفاده شد.یافته ها: بین تغییرات قدرت هندگریپ با فاکتور نکروز دهنده تومور-آلفا در مجموع آزمودنی ها همبستگی معکوس قوی و معنی­داری مشاهده شد. اما بین تغییرات قدرت هندگریپ با شاخص های گلایسمیک مجموع آزمودنی ها همبستگی معناداری وجود نداشت.نتیجه گیری: قدرت هندگریپ، شاخصی از آمادگی عضلانی، با وضعیت التهابی در زنان سالمند مبتلا به دیابت نوع ۲ ارتباط دارد و هر برنامه تمرینی که بتواند این شاخص را بهبود بخشد، می تواند در طراحی برنامه های تمرینی سالمندان مورد توجه قرار بگیرد اما قدرت هندگریپ به تنهایی نمی تواند پیشگوی مناسبی برای وضعیت سایر جنبه های سلامتی نظیر وضعیت گلایسمیک در آن ها باشد و احتمالا سایر عوامل آمادگی مانند آمادگی قلبی عروقی در این زمینه موثر هستند.

Keywords:

Exercise Training , Aging , type ۲ diabetes , Handgrip Strength , Tumor necrosis factor-α