تاثیر استعداد یابی مهارتی تحصیلی بر کاهش بیکاری ساختاری و توسعه اقتصادی

بی گمان، مسئله بیکاری ساختاری به عنوان یکی از موانع اصلی توسعه اقتصادی در بسیاری از کشورها، به ویژه اقتصادهای در حال توسعه، محسوب می شود. این نوع بیکاری که ناشی از عدم تطابق بین مهارت های نیروی کار و نیازهای متغیر بازار است، راه حلی یک سره و بنیادین را می طلبد. مقاله حاضر با تمرکز بر این چالش، به بررسی نقش «استعدادیابی مهارتی-تحصیلی» به عنوان راهبردی راهبردی در کاهش این شکاف و تسریع فرآیند توسعه اقتصادی می پردازد. هدف اصلی این پژوهش، تبیین چگونگی تاثیر یک نظام یکپارچه استعدادیابی در هدایت سرمایه انسانی به سمت مسیرهای شغلی مورد نیاز اقتصاد است.در این راستا، مقاله با مروری نظام مند بر ادبیات موضوع، ابتدا به تبیین ابعاد و پیامدهای بیکاری ساختاری و ارتباط آن با توسعه اقتصادی می پردازد. سپس، مفهوم استعدادیابی مهارتی-تحصیلی به مثابه فرآیندی پیشگیرانه و هدایت گر، که از سنین پایین و در دوران تحصیل آغاز می شود، مورد کنکاش قرار می گیرد. فرضیه اصلی بر این مبناست که شناسایی به موقع استعدادها و جهت دهی آنها به سمت رشته های مهارتی و تحصیلی همسو با نیازهای آتی بازار کار، می تواند عدم تعادل ساختاری را به حداقل رسانده و بهره وری نیروی کار را افزایش دهد.روش تحقیق این مطالعه، ترکیبی از تحلیل کیفی اسناد بالادستی و مطالعات تطبیقی با کشورهای موفق در اجرای چنین نظام هایی است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که استعدادیابی صرفا به معنای شناسایی نخبه ها نیست، بلکه فرآیندی فراگیر برای کشف و پرورش قابلیت های متنوع افراد و تطبیق آن با نیازهای بخش�های مختلف اقتصادی است. این امر از طریق ارائه مشاوره های شغلی دقیق، طراحی curriculaهای آموزشی منعطف و ارتباط موثر با صنعت محقق می شود.در نهایت، این مقاله نتیجه می گیرد که اجرای یک نظام جامع استعدادیابی مهارتی-تحصیلی، نه تنها به کاهش نرخ بیکاری ساختاری و افزایش اشتغال مولد منجر می شود، بلکه با تامین نیروی انسانی ماهر و متخصص، به عنوان موتور محرک توسعه اقتصادی عمل کرده و رقابت پذیری ملی را در عرصه جهانی ارتقا می بخشد. این پژوهش بر ضرورت تغییر نگرش در نظام آموزشی و سیاست گذاری نیروی کار برای سرمایه گذاری هوشمند بر سرمایه انسانی تاکید می ورزد.