تدوین الگوی راهبردی مدیریت بحران های اجتماعی مبتنی بر مشارکت نهادهای مردمی

هدف این پژوهش باهدف تدوین الگوی راهبردی مدیریت بحران های اجتماعی مبتنی بر مشارکت نهادهای مردمی در ایران انجام شد. روش: پژوهش با استفاده از رویکرد کیفی داده بنیاد و مدل پارادایمی استراوس و کوریین انجام شد. داده ها از طریق مصاحبه های نیمه ساختاریافته با ۲۰ نفر از خبرگان (اساتید دانشگاهی، مدیران سازمان های مردم نهاد ، فعالان محلی، و سیاست گذاران) و تحلیل اسناد جمع آوری شدند. تحلیل داده ها در سه مرحله کدگذاری باز، محوری، و انتخابی انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که مشارکت نهادهای مردمی به عنوان مقوله محوری، تحت تاثیر عوامل علی (اعتماد اجتماعی، ظرفیت سازی، انگیزه مشارکت)، شرایط زمینه ای (تنوع فرهنگی، زیرساخت های اجتماعی، سیاست های عمومی)، و عوامل مداخله گر (تهدیدات رسانه ای، محدودیت های مالی، موانع قانونی) قرار دارد. راهبردهای پیشنهادی شامل توسعه شبکه های همکاری، آموزش، و تقویت اعتماد عمومی است که به پیامدهایی مانند تاب آوری اجتماعی، پیشگیری از بحران، و بازآفرینی اجتماعی منجر می شوند. نتایج: مدل پیشنهادی، چارچوبی عملیاتی برای پیش بینی، پیشگیری، و مدیریت بحران های اجتماعی ارائه می دهد. پیشنهاد ها شامل تقویت اعتماد اجتماعی، ظرفیت سازی نهادها، توسعه شبکه های همکاری، و مقابله با تهدیدات رسانه ای است. این مدل می تواند به سیاست گذاران و مدیران در تقویت انسجام اجتماعی و کاهش آسیب پذیری کمک کند.

Keywords:

مدیریت بحران های اجتماعی , مشارکت نهادهای مردمی , داده بنیاد , الگوی راهبردی , تاب آوری اجتماعی