ارتباط بین مواجهه کوتاه مدت با PM۲.۵ و اختلال در حافظه کاری سالمندان

سابقه و هدف: علی رغم شواهد روزافزون در مورد پیامدهای مزمن آلودگی هوا بر سلامت روان، اطلاعات کمتری در مورد تاثیرات حاد آن بر نوسانات خلقی وجود دارد. این پژوهش با هدف ارزیابی ارتباط بین تغییرات کوتاه مدت در غلظت آلاینده های اصلی هوا و تشدید نشانه های افسردگی در جمعیت عمومی طراحی شد. روش ها: در یک طرح کوهورت آینده نگر به مدت ۲ ماه، ۱۵۰ نفر از ساکنان نجف آباد انتخاب و به صورت دو هفته یکبار مورد پیگیری قرار گرفتند. داده های روزانه غلظت ذرات معلق با قطر کمتر از ۲/۵ میکرون PM۲.۵ و دی اکسید نیتروژن NO۲ از ایستگاه های پایش کیفیت هوای شهری استخراج شد. شدت علائم افسردگی با استفاده از نسخه فارسی پرسشنامه افسردگی بک BDI-II در هر دور ارزیابی اندازه گیری گردید. برای تحلیل ارتباط بین میانگین متحرک ۱۴ روزه غلظت آلاینده ها و نمرات افسردگی، از مدل سازی رگرسیون چندسطحی بهره گرفته شد. یافته ها: میانگین سنی مشارکت کنندگان ۳۲.۷ سال انحراف معیار: ۹.۱ بود و ۸۲ نفر ۵۴.۷% زن بودند. میانگین غلظت PM۲.۵ و NO۲ در دوره پژوهش به ترتیب ۳۸.۹ میکروگرم بر مترمکعب و ۵۱.۶ قسمت در میلیارد ppb ثبت شد. پس از تعدیل اثر متغیرهای مخدوشگر، افزایش ۱۰ واحدی در غلظت PM۲.۵ طی دو هفته منتهی به ارزیابی، با افزایش ۱.۵ نمره در مقیاس افسردگی بک همراه بود β=۱.۵; ۹۵% فاصله اطمینان: ۰.۸ تا ۲.۲; p<۰.۰۰۱. همین رابطه برای NO۲ نیز معنادار بود β=۱.۱; ۹۵% فاصله اطمینان: ۰.۴ تا ۱.۸; p=۰.۰۰۲.نتیجه گیری: یافته ها حاکی از آن است که مواجهه کوتاه مدت با سطوح بالای آلاینده های هوا می تواند به طور قابل توجهی منجر به تشدید علائم افسردگی در جمعیت عمومی شود. این نتایج ضرورت ادغام ملاحظات سلامت روان در سیستم های پایش و هشدار کیفیت هوا را خاطرنشان می سازد.

Keywords:

آلودگی هوا , اختلال افسردگی , پیامدهای حاد , مطالعه طولی , ذرات معلق , دی اکسید نیتروژن