تاثیر خودپنداره حرفه ای معلمان بر شیوه های تربیتی و نگرش والدین نسبت به عملکرد مدرسه

هدف این مقاله مروری، تبیین و تحلیل ارتباط چندوجهی میان خودپنداره حرفه ای معلمان، شیوه های تربیتی اتخاذ شده توسط والدین و نگرش کلی آن ها نسبت به عملکرد و محیط مدرسه است. خودپنداره حرفه ای، به عنوان درک و ارزیابی معلم از شایستگی ها، ارزش و هویت شغلی خود، یک عامل روان شناختی کلیدی است که می تواند به طور مستقیم و غیرمستقیم بر کیفیت تعاملات معلم با اکوسیستم آموزشی، به ویژه والدین، تاثیر بگذارد. در این پژوهش با استفاده از روش شناسی مرور نظام مند ادبیات و با بررسی متون منتشر شده بین سال های ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۵، استدلال می شود که معلمان با خودپنداره حرفه ای بالا، از طریق ارتباطات موثرتر، شفافیت در ارائه بازخورد و ایجاد فضای یادگیری مثبت، به شکل گیری نگرش مثبت در والدین و تقویت شیوه های تربیتی مقتدرانه (حمایتی و در عین حال قانون مند) کمک می کنند. یافته ها نشان می دهد که ارتباطات سازنده معلم، اعتماد والدین به مدرسه را افزایش داده و آن ها را به شرکای فعال تری در فرآیند آموزش فرزندشان تبدیل می کند. در مقابل، خودپنداره حرفه ای پایین می تواند منجر به ارتباطات تدافعی، سوءتفاهم و شکل گیری نگرش منفی در والدین شود. این مقاله با ارائه یک مدل مفهومی، نتیجه گیری می کند که سرمایه گذاری بر ارتقای خودپنداره حرفه ای معلمان، یک استراتژی بنیادین برای بهبود مشارکت خانواده و مدرسه و در نهایت، موفقیت تحصیلی و اجتماعی دانش آموزان است.

Keywords:

خودپنداره حرفه ای , معلمان , شیوه های تربیتی والدین , نگرش والدین , مشارکت خانه و مدرسه , ارتباط معلم و والدین.