درمان ها و ریکاوری مدرن توان بخشی در آسیب های کشیدگی عضلانی در ورزشکاران پرورش اندام استان فارس

کشیدگی عضلانی یکی از شایع ترین آسیب ها در میان ورزشکاران پرورش اندام است و می تواند عملکرد ورزشی، توان عضلانی و روند تمرین را به طور چشمگیری مختل کند. در سال های اخیر، استفاده از روش های نوین بازتوانی و درمان های مبتنی بر ترمیم آناتومیک با هدف بهبود سریع تر و پیشگیری از عوارض مزمن مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این پژوهش، مقایسه اثربخشی روش های درمانی و بازتوانی مدرن با درمان های محافظه کارانه رایج در کاهش درد و بهبود وضعیت عملکردی ورزشکاران مرد پرورش اندام مبتلا به کشیدگی عضلانی در استان فارس بود. این مطالعه شبه تجربی بر روی ۴۵ ورزشکار مرد ۱۸ تا ۴۰ سال مبتلا به کشیدگی عضلانی انجام شد که به طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. گروه مداخله تحت پروتکل های نوین بازتوانی شامل تمرینات اکسنتریک، تحریک عصبی-عضلانی و نوردرمانی قرار گرفت و در موارد ضروری از ترمیم آناتومیک استفاده شد. گروه کنترل درمان محافظه کارانه شامل استراحت نسبی، درمان سرد، داروهای ضدالتهاب و فیزیوتراپی پایه دریافت کرد. شدت درد با مقیاس دیداری عدد (VAS) در روزهای ۵، ۱۰ و ۱۵ اندازه گیری شد و شاخص های بهبود بالینی نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها نشان داد هر دو روش درمانی موجب کاهش معنی دار درد در طول دوره درمان شدند، اما تفاوت آماری معناداری در شدت درد بین دو گروه مشاهده نشد. اگرچه گروه مداخله در روزهای ابتدایی درد بیشتری نسبت به گروه کنترل گزارش کرد، این اختلاف در روز پانزدهم کاهش یافت. نرخ بهبود بالینی نیز در هر دو گروه مشابه بود و هیچ کدام برتری قطعی نسبت به دیگری نشان ندادند. در کوتاه مدت، هر دو روش درمانی برای مدیریت کشیدگی عضلانی در ورزشکاران پرورش اندام موثر هستند. با این حال، برای ارزیابی دقیق اثرات بلندمدت روش های نوین بازتوانی نیاز به مطالعات گسترده تر با پیگیری طولانی تر وجود دارد. انتخاب روش درمان باید براساس شدت آسیب، نیازهای ورزشی و اهداف عملکردی فرد انجام شود.

Keywords:

کشیدگی عضلانی , پرورش اندام , بازتوانی مدرن , درمان محافظه کارانه , تمرینات اکسنتریک.