تاملی در امکان زیبایی شناسی در حیطه انقلاب اسلامی

هدف این پژوهش برقراری نسبت دو رشته علمی زیبایی شناسی با انقلاب اسلامی نیست؛ بلکه نویسنده در پی ارائه پاسخ روشمند به پرسش کیفیت ساخت ارزشهای زیبایی شناختی کلان و امکان هویت بخشی انقلابی با جهت اسلامی است. تحقیقات دو دهه اخیر در زیبایی شناسی اسلامی با نوعی قضاوت بخشی در ابعاد زیبایی شناسی و پیش فرضهای آن همراه بوده است. از مهمترین پیامدهای چنین رویکردی؛ یگانه انگاری زیبایی طبیعی با زیبایی مصنوعی، تعریف محدوده فردی و شخصی زیبا آفرینی انسانی و نفی بعد کلان و امتداد اجتماعی - سیاسی آن است. نویسنده ضمن پذیرش زیبایی به عنوان حقیقت عینی تلاش میکند با رویکرد فلسفی و روش توصیفی تحلیلی ساحت دیگری از زیبایی را موجه سازد که با خواست و داوری انسان معتبر میشود و از امتدادهای نامحدودی در حیات بشری برخوردار است. دستاورد این مطالعه،فلسفی تفکیک دو قلمرو زیبایی از یکدیگر؛ یعنی زیبایی هستی بنیان از زیبایی انسان ساخت است که بر مبنای آن میتوان شکل گیری زیبایی شناسی کلان را امکان پذیر دانست بر این اساس اگر انقلاب اسلامی بتواند ساختارهای فرهنگی خود را به گونه ای بسازد که خواست جمعی را به سوی ساخت ذائقه زیبایی شناختی «کلان هدایت کند تا از ارزشهای زیبایی شناختی و آرمانهای آن پشتیبانی کند در این حالت میتوان از زیبایی شناسی انقلاب اسلامی سخن گفت.

Keywords:

زیبایی , شناسی , هنر , انقلاب اسلامی , ذائقه اجتماعی , اعتباریات