نگاهی به نسبت فرم، معنا و ادراک در معماری اسلامی مبتنی بر تشبیه و تنزیه

این مقاله به بررسی نسبت فرم و معنا در معماری از منظر دو الگوی ادراکی تشبیه و تنزیه می پردازد. نسبت فرم و معنا یکی از مباحث مهم در مبانی نظری معماری است. در این مقاله سعی بر این شد تا ضمن طرح بحث در باب تشبیه و تنزیه در معماری، از مباحث مرتبط با جلوه های جلالی و جمالی و نیز اطلاق نوعی از جلوه گری آنها در عناصر یا فضاهای خاص معماری فاصله گرفته و به تجلی این دو مفهوم در عرصه حضور و ادراک مخاطب بپردازد. یافته های پژوهش نشان داد که می توان نسبت فرم و معنا را در کنار نسبت آنها با عملکرد و حضور و تعامل مخاطب و در راستای تبیین مراتب مختلف پرداخت و ادراک معنا در راستای تفکر تشبیهی یا تنزیهی و ملزومات معمارانه آن تبیین نمود.

Keywords:

معماری , اسلامی , تشبیه , تنزیه , ادراک , فرم , معنا