خوانشی تحلیلی از مفهوم زیبایی در آثار و اندیشه مولانا

زیبایی شناسی یکی از مفاهیم محوری در فلسفه و عرفان اسلامی است که در آثار مولانا به ویژه در مثنوی معنوی و دیوان شمس جایگاه ویژه ای دارد. در اندیشه ی مولوی، زیبایی تنها به مفاهیم ظاهری و مادی محدود نمی شود، بلکه در حقیقت به عنوان واقعیتی وجودی و معنوی از جوهر کمال الهی نشات می گیرد. از نگاه مولانا، زیبایی نه تنها در عالم محسوسات بلکه در عمق باطن و روح انسان نیز جلوه گر است و باید از آنچه که در ظاهر است فراتر رفت تا به زیبایی های واقعی و معقول دست یافت. مولوی زیبایی را نه به عنوان یک پدیده ی ساده و محدود، بلکه به عنوان تجلی کمال و جمال الهی در جهان هستی می بیند. این زیبایی، هم در دنیای محسوس و هم در دنیای باطنی قابل تجربه است و انسان باید در پی درک این زیبایی های معنوی باشد تا به حقیقت و کمال برسد. در این مقاله، تلاش شده است تا زیبایی شناسی مولانا از منظر عرفانی و فلسفی بررسی شود و این نتیجه گیری حاصل شود که زیبایی در اندیشه ی مولوی مفهومی فراتر از ظاهر و محسوسات دارد و باید به زیبایی های باطنی و معنوی توجه کرد تا به کمال الهی دست یافت.

Keywords:

زیبایی شناسی اسلامی , جمال الهی , زیبایی معنوی , مولانا , کمال الهی