خویشکاری آب در ایران باستان

در سرزمین ایران و ساکنان بومی و نیز ایرانی این سرزمین، در ادوار قدیم و حتی در هزاره های پیش از میلاد مسیح، آب از ارزش و اهمیت فوق العاده ای برخوردار بوده است. بازتاب این احساس و اندیشه ی نیرومند و غالب را می توان در تعبیرهای زیبا و مفهوم های ژرف و متنوع تجسم یافته در افسانه ها و اسطوره ها و ادیان پیش از اسلام ایران به فراوانی مشاهده نمود. اقلیم ایران بخاطر دارا بودن شرایط آب و هوایی گرم و خشک، ساکنین خود را واداشته تا علاوه بر دست و پنجه نرم کردن با معضل کم آبی، به عنصر آب نگاه ویژه ای داشته باشند. باورمندی که از اسطوره ها آغاز و با جاری شدن در تاریخ این سرزمین، به زمان حال نیز رسیده است. آب در همه ابعاد زندگی مردم ایران حضور چشمگیر داشته و با همه عناصر فرهنگ این سرزمین سخت درآمیخته است. ایرانیان باستان، عناصر مفید و سودمند را که به نحوی در زندگی موثر بوده، مقدس داشته، ایزدی را نگاهبان آن می دانستند. آب یکی از عناصر سودمندی است که بسیار مورد ستایش و نیایش قرار گرفته و در سراسر کتاب اوستا با تقدیس از آن سخن رفته است. پژوهش حاضر، به کارکردهای اسطوره شناختی و اهمیت آن در زمان ایران باستان پرداخته شده است. در این جستار، با استفاده از روش مطالعه کتابخانه ای و روش تحلیلی – توصیفی پرداخته شده است.

Keywords:

آب , اسطوره , خویشکاری , ایران باستان