شیعیان در عصر اموی و عباسیان

در سدهای نخست هجری، جهان اسلام دستخوش تحولات بنیادینی شد که نقش شیعیان را در عرصه ی سیاسی و فرهنگی عمیقا متاثر ساخت. در دوره ی امویان، شیعیان با فشار و سرکوب گسترده روبه رو شدند و سیاست های سخت گیرانه دولت، آنان را وادار به پنهان کاری و مقاومت فرهنگی کرد. با روی کار آمدن عباسیان، با شعار ال من الرضا امید دوباره به شیعیان برای فعالیت های دینی و سیاسی داد، اما حکومت جدید نیز با کنترل و محدودیت، همان سیاست حذف را دنبال کرد. در این میان، امامان شیعه با تبیین نظریه ی امامت و گسترش معارف دینی، توانستند هویت فکری و اجتماعی شیعی را تثبیت کنند. این پژوهش با رویکرد تاریخی تحلیلی و با تکیه بر منابع تاریخ اسلام به بررسی وضعیت سیاسی و فرهنگی شیعیان در دوران اموی و عباسی می پردازد.

Keywords:

تشیع , امویان , عباسیان , تقیه , امامت , تاریخ اسلام