برابری، انصاف و عدالت اجتماعی در تدریس و یادگیری در آموزش عالی

این مطالعه مروری با هدف واکاوی مبانی نظری و شواهد تجربی مرتبط با برابری، انصاف و عدالت اجتماعی در محیط های آموزش عالی انجام شد. یافته ها نشان داد که عدالت آموزشی مفهومی چندبعدی و پیچیده است که تحقق آن مستلزم توجه همزمان به ابعاد توزیعی (توزیع منابع)، رویه ای (فرآیندها) و تعاملی (روابط) می باشد. تحولات آموزشی اخیر، به ویژه گذار به آموزش الکترونیکی، با وجود فرصت های جدید، چالش های جدی برای عدالت آموزشی ایجاد کرده و شکاف دیجیتالی را به مانعی اصلی تبدیل نموده است. این مطالعه بر اساس چارچوب های نظری رالز (عدالت به مثابه انصاف)، سن و نوسبام (رویکرد قابلیت) و دیدگاه اسلامی عدالت توزیعی، استدلال می کند که تحقق عدالت آموزشی مستلزم اتخاذ رویکردی چندسطحی است که سیاست های کلان، رویه های نهادی و کنش های فردی را دربرگیرد. آموزش معلمان برای عدالت اجتماعی، بازبینی انتقادی ساختارها و فرآیندهای دانشگاهی، و طراحی راهبردهای جبرانی برای کاهش شکاف دیجیتالی از جمله راهکارهای کلیدی شناسایی شده اند. دستیابی به آموزش عالی عادلانه تر نه تنها یک الزام اخلاقی، بلکه سرمایه ای اساسی برای ساختن جامعه ای منسجم و پایدار است.

Keywords:

عدالت آموزشی , انصاف , عدالت اجتماعی , آموزش عالی , شکاف دیجیتالی , رویکرد قابلیت