تاثیر سایکودرام گروهی بر بهبود مهارت های گفت وگویی و همدلی در جوانان دارای اختلال طیف اتیسم سطح یک

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر سایکودرام گروهی بر بهبود مهارت های گفت وگویی و همدلی در جوانان دارای اختلال طیف اتیسم سطح یک شهر تهران بود. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل و مرحله ی پیگیری انجام شد. جامعه ی آماری شامل تمامی جوانان ۱۸ تا ۲۵ سال دارای اختلال طیف اتیسم سطح یک بود که در سال ۱۴۰۳-۱۴۰۴ به کلینیک ها، مراکز روان شناسی، توان بخشی و مراکز آموزشی ویژه ی اتیسم شهر تهران مراجعه کرده بودند. از این جامعه، ۲۰ نفر به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۰ نفر) و کنترل (۱۰ نفر) گمارده شدند. گروه آزمایش طی ده جلسه ۹۰ دقیقه ای در برنامه ی سایکودرام گروهی شرکت کرد و گروه کنترل در فهرست انتظار باقی ماند. ابزارهای گردآوری داده ها شامل مقیاس مهارت های گفت وگویی اسپیتزبرگ (CSRS) و پرسشنامه همدلی دیویس (IRI) بود. داده ها با استفاده از آزمون های کوواریانس چندمتغیری (MANCOVA) و تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر تحلیل شد. نتایج نشان داد که سایکودرام گروهی موجب افزایش معنادار مهارت گفت وگوی (P< ۰. ۰۰۱, η²=۰. ۶۶)و بهبود همدلی شناختی و هیجانی (P<۰. ۰۰۱, η²>۰.۵۵) در گروه آزمایش گردید و این اثرات در مرحله ی پیگیری چهار هفته ای نیز پایدار ماندند. بر اساس نتایج، می توان نتیجه گرفت که سایکودرام گروهی به عنوان روشی خلاق، تعاملی و مبتنی بر تجربه ی هیجانی، می تواند نقش موثری در ارتقای مهارت های ارتباطی و همدلی جوانان دارای اتیسم سطح یک ایفا کند. این یافته ها بیانگر ظرفیت بالای رویکردهای روان درمانی خلاق در بازتوانی اجتماعی این گروه از جمعیت در بستر فرهنگی ایران است.

Keywords:

سایکودرام گروهی , اتیسم سطح یک , مهارت گفت وگویی , همدلی شناختی , همدلی هیجانی