بررسی اثربخشی تصویرسازی ارتباطی بر افزایش انعطاف پذیری شناختی و رضایت زناشویی زوجین ناسازگار شهر میاندوآب

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی تصویرسازی ارتباطی بر افزایش انعطاف پذیری شناختی و رضایت زناشویی در میان زوجین ناسازگار شهر میاندوآب بود. در این مطالعه، از روش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری را کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره خانواده در میاندوآب در سال ۱۴۰۴ تشکیل دادند. از میان آنان ۳۰ زوج (۶۰ نفر) با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه انعطاف پذیری شناختی دنیس و همکاران (۲۰۱۰) و پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ (۱۹۹۱)بود. گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای برنامه آموزش تصویرسازی ارتباطی را دریافت کردند، در حالی که گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس تک متغیره مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که آموزش تصویرسازی ارتباطی به طور معناداری موجب افزایش انعطاف پذیری شناختی و رضایت زناشویی در گروه آزمایش شد (P≤۰/۰۱). بر اساس یافته ها می توان نتیجه گرفت تصویرسازی ارتباطی به عنوان رویکردی شناختی هیجانی موثر، در بهبود سازگاری زناشویی و اصلاح الگوهای تفکر انعطاف ناپذیر موثر است.

Keywords:

تصویرسازی ارتباطی , انعطاف پذیری شناختی , رضایت زناشویی , زوجین ناسازگار