مقایسه اثربخشی آموزش مبتنی بر ذهن آگاهی و درمان شناختی-رفتاری بر کاهش پرخاشگری و افزایش خودکنترلی در کارکنان نیروی انتظامی

هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی دو رویکرد مداخله ای آموزش مبتنی بر ذهن آگاهی (MBCT) و درمان شناختی - رفتاری (CBT) بر کاهش پرخاشگری و افزایش خودکنترلی در کارکنان نیروی انتظامی بود. این پژوهش به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان نیروی انتظامی استان مرکزی در سال ۱۴۰۳ بود. از میان آن ها، ۴۵ نفر و تعهد به شرکت در تمام جلسات، به صورت داوطلبانه انتخاب و به شکل تصادفی در سه گروه ((MBCT، (CBT) و کنترل؛ هر گروه ۱۵ نفر جای گرفتند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسش نامه پرخاشگری باس و پری (BPAQ؛ پایایی ۰.۸۷) و مقیاس خودکنترلی تانجنی (پایایی ۰.۸۱) بود. مداخلات در قالب ۸ جلسه هفتگی ۹۰ دقیقه ای طی ۸ هفته اجرا شد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس (ANCOVA) تحلیل شدند. نتایج نشان داد هر دو مداخله در کاهش معنادار پرخاشگری و افزایش خودکنترلی موثر بودند. اثربخشی آموزش مبتنی بر ذهن آگاهی نسبت به درمان شناختی رفتاری بیشتر بود. اندازه اثر برای کاهش پرخاشگری (η²=۰.۳۳) و افزایش خودکنترلی (η²=۰.۲۸) در گروه ذهن آگاهی بالاتر گزارش شد.

Keywords:

آموزش مبتنی بر ذهن آگاهی , درمان شناختی - رفتاری , پرخاشگری , خودکنترلی