ارایه مدل ساختاری پیش بینی افسردگی بر اساس مشکلات بین فردی با نقش میانجی احساس تنهایی در نوجوانان شهر ایلام

چکیده پژوهش حاضر با هدف ارائه مدل ساختاری افسردگی نوجوانان شهر ایلام بر اساس مشکلات بین فردی با نقش میانجی احساس تنهایی انجام گرفت. در این پژوهش از روش توصیفی-همبستگی به کمک معادلات ساختاری استفاده گردید و جامعه آماری پژوهش شامل تمامی نوجوانان ۱۲ تا ۱۸ ساله شهر ایلام در سال ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بود که براساس آمار دریافتی از اداره ثبت احوال شهرستان ایلام تا پایان سال ۱۴۰۲ به تعداد ۳۲۶۷۸ نفر بودند برای برآورد حجم نمونه، نیز، از جدول کرجسی و مورگان (۱۹۷۰) حداقل نمونه مجاز یعنی ۳۸۴ نفر تعیین گردید که این تعداد نمونه به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری پژوهش نیز شامل پرسشنامه افسردگی بک و همکاران (۱۹۸۸)، پرسشنامه مشکلات بین فردی بارخام و همکاران (۱۹۹۶) و پرسشنامه احساس تنهایی راسل و همکاران (۱۹۸۰) بود. برای تحلیل داده ها نیز از ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل مسیر و مدل معادلات ساختاری به کمک نرم افزارهای SPSS و AMOS استفاده شد. نتایج یافته ها نشان داد که مدل علی پیش بینی افسردگی نوجوانان شهر ایلام بر اساس مشکلات بین فردی با نقش میانجی احساس تنهایی از برازش مطلوبی برخوردار بوده و مشکلات بین فردی با میانجی گری احساس تنهایی بر افسردگی نوجوانان به میزان اثر ۰.۲۴۱ تاثیرگذار و قابل پیش بینی است. در نتیجه می توان با فراهم نمودن زیرساخت های مناسب به ویژه در خانواده ها و اجتماع زمینه کاهش مشکلات بین فردی و احساس تنهایی در نوجوانان را فراهم نمود و به تبع آن افسردگی کاهش یابد.

Keywords:

افسردگی , احساس شکست , مشکلات بین فردی , احساس تنهایی , نوجوانان شهر ایلام