اثر بخشی درمان گروهی مبتنی بر شفقت بر پذیرش بی قید و شرط خود در جانبازان

هدف پژوهش تعیین اثر بخشی درمان گروهی مبتنی بر شفقت بر پذیرش بی قید و شرط خود در جانبازان بود. پژوهش به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون دو گروهی می باشد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه جانبازان شهر اراک در سال ۱۴۰۲ تشکیل می دهند. در پژوهش حاضر ۲۸ جانباز با استفاده از روش غیر تصادفی هدفمند گزینش و سپس به روش تصادفی ۱۴ نفر به عنوان گروه آزمایش و ۱۴ نفر دیگر به عنوان گروه گواه گمارش شدند. گروه آزمایش در ۸ جلسه درمان گروهی مبتنی بر شفقت شرکت کردند در حالی که گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. از پرسشنامه های پذیرش بی قید و شرط خود استفاده شد. داده ها با استفاده از مدل آماری تحلیل کوواریانس چند متغیره و تک متغیره تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پس آزمون گروه آزمایش و گواه تفاوت معنی داری وجود داشته و درمان گروهی مبتنی بر شفقت به طور معنی داری موجب بهبود پذیرش بی قید و شرط خود شده است.

Keywords:

پذیرش بی قید و شرط , خود تاب آوری , جانبازان , درمان گروهی مبتنی بر شفقت , دشواری های تنظیم هیجانی