پیش بینی خود پنداره تحصیلی براساس خودنظم دهی تحصیلی الگوهای خودناتوان سازی تحصیلی و والدگری ادراک شده در دانش آموزان دختر و پسر مقطع اول متوسطه

این پژوهش با هدف پیش بینی خود پنداره تحصیلی براساس خود نظم دهی تحصیلی الگوهای خودناتوان سازی تحصیلی و والدگری ادراک شده در دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی است. جامعه آماری را کلیه دانش آموزان دختر و پسر مقطع متوسطه اول شهر کمیجان در سال تحصیلی ۱۴۰۳ تشکیل دادند و برای انتخاب نمونه های آماری، با توجه به روش نمونه گیری خوشه ای مراحل تصادفی تعداد ۳۰۰ نفر انتخاب شدند. نمونه ها بر اساس جدول مورگان تخمین زده شدند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس خودناتوان سازی تحصیلی شوینگر (۲۰۱۱)، پرسشنامه یادگیری خود تنظیمی بوفارد (۱۹۹۵)، پرسشنامه والدگری ادراک شده پاسکوالی و همکاران (۲۰۱۲) و مقیاس خود پنداره پیرز هریس (۱۹۶۹) بودند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل رگرسیون خطی تجزیه و تحلیل استفاده شد. نتایج نشان داد متغیرهای خود نظم دهی تحصیلی، الگوهای خودناتوان سازی تحصیلی و والدگری ادراک شده در دانش آموزان به میزان ۳۶.۴ درصد از واریانس خود پنداره تحصیلی را پیش بینی می کنند. با توجه به نتایج تحلیل خود نظم دهی تحصیلی و عامل پاسخگوئی والدگری ادراک شده در دانش آموزان به صورت مثبت و معنی دار توانایی پیش بینی خود پنداره تحصیلی را دارند و در سطح معناداری ۰.۰۱ به ترتیب با ضرایب بتا ۰.۳۶ و ۰.۲۲ توانسته اند خود پنداره تحصیلی را در دانش آموزان پیش بینی کنند. ولی عامل مطالبه گری توان پیش بینی خود پنداره تحصیلی را نداشته است، همچنین الگوی خودناتوان سازی تحصیلی به صورت منفی و معنی دار توانایی پیش بینی خود پنداره تحصیلی را داشته است و در سطح معناداری ۰.۰۱ با ضریب بتا ۰.۲۵ توانسته است خود پنداره تحصیلی را در دانش آموزان پیش بینی کند.

Keywords:

خود پنداره تحصیلی , خود نظم دهی تحصیلی , الگوهای خودناتوان سازی تحصیلی , والدگری ادراک شده , دانش آموزان