اثر بخشی واقعیت درمانی در کاهش،خشم افزایش خودکنترلی اعمال ناایمن و ارتقاء کیفیت خواب در کارکنان ایرالکو دارای نشانه های اضطرابی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی رویکرد واقعیت درمانی بر کاهش خشم، افزایش خودکنترلی، کاهش اعمال ناایمن و ارتقاء کیفیت خواب در کارکنان شرکت ایرالکو دارای نشانه های اضطرابی انجام شد. این مطالعه از نوع کاربردی و نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان ایرالکو در سال ۱۴۰۴ بود که به صورت هدفمند، ۳۰ نفر از میان آنان که دارای نشانه های اضطرابی بودند گروه آزمایش در ۱۰ جلسه واقعیت درمانی مبتنی بر مدل ویلیام گلسر شرکت کردند، در حالی که گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه خشم اسپیلبرگر، پرسشنامه خودکنترلی تانجی، مقیاس رفتارهای ناایمن شغلی و مقیاس کیفیت خواب پیتزبورگ بود. دادهها با استفاده از آزمونهای تحلیل کوواریانس چند متغیره (MANCOVA) و آزمونهای تک متغیره بین گروهی تحلیل شدند. یافتهها نشان داد که واقعیت درمانی به طور معناداری موجب کاهش خشم، افزایش خودکنترلی و کاهش اعمال ناایمن در گروه آزمایش شد. با این حال تاثیر مداخله بر ارتقاء کیفیت خواب معنادار نبود. یافته ها نشان میدهند که واقعیت درمانی میتواند به عنوان یک مداخله اثربخش در کاهش مشکلات هیجانی و رفتاری مرتبط با اضطراب در محیطهای کاری صنعتی مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

واقعیت درمانی , خشم , خودکنترلی , اعمال ناایمن , کیفیت خواب , نشانه های اضطرابی