بررسی رابطه طرحوارههای ناسازگار اولیه با شفقت به خود و خودانگاره بدنی در دختران نوجوان مبتلا به اختلال بی اشتهایی عصبی

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه طرحواره های ناسازگار اولیه با شفقت به خود و خودانگاره بدنی در دختران نوجوان مبتلا به اختلال بی اشتهایی عصبی انجام شد. این مطالعه توصیفی همبستگی با جامعه آماری شامل دختران ۱۲ تا ۱۸ سال مراجعه کننده به مراکز درمانی تهران در سال ۱۴۰۴ بود. نمونه ای شامل ۱۵۰ نفر به روش در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ (YSQ-SF)، مقیاس شفقت به خود (SCS-SF) و پرسشنامه نگرانی از تصویر بدنی (BICI) بود. داده ها با استفاده از تحلیل همبستگی پیرسون و مدل سازی معادلات ساختاری تحلیل شدند. نتایج نشان داد که حوزه های طرحواره «بریدگی و طرد»، «گوش به زنگی و بازداری» و «جهت مندی به دیگران» با شفقت به خود و خودانگاره بدنی رابطه منفی و معنادار دارند. حوزه بریدگی و طرد بالاترین همبستگی منفی را با شفقت به خود و خودانگاره بدنی نشان داد. حوزه محدودیت های مختل» رابطه معناداری با متغیرها نداشت. این یافته ها نشان دهنده نقش کلیدی طرحواره های ناسازگار در کاهش شفقت به خود و تشدید نارضایتی بدنی هستند. پیشنهاد می شود مداخلات درمانی مبتنی بر طرحواره درمانی و شفقت به خود برای این جمعیت طراحی شود.

Keywords:

طرحواره های ناسازگار اولیه , شفقت به خود , خودانگاره بدنی , بی اشتهایی عصبی , دختران نوجوان