تجربه زیسته بخشش و انعطاف پذیری در روابط والدین طلاق با فرزندان نوجوان خود: یک مطالعه پدیدارشناختی

هدف پژوهش حاضر، تبیین و درک تجربه زیسته والدین طلاق از بخشش و انعطاف پذیری در روابط آنان با فرزندان نوجوان است. این مطالعه با رویکرد کیفی و روش پدیدارشناسی توصیفی کلایزی (۱۹۷۸) انجام شد تا ماهیت و معنای واقعی این پدیده از نگاه والدینی که آن را تجربه کرده اند آشکار شود. مشارکت کنندگان شامل ۱۲ والد مطلقه (۶ مادر و ۶ پدر) ساکن شهر اهواز بودند که به صورت هدفمند انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها مصاحبه نیمه ساختاریافته و عمیق بود و داده ها تا رسیدن به اشباع نظری جمع آوری شدند. تحلیل دادهها منجر به استخراج دو مضمون اصلی و شش زیر مضمون: مضمون نخست، «تجربه زیسته بخشش» شامل درک شرایط سنی، فرزند عوامل تسهیل گر بخشش و پیامدهای رفتار غیر بخشنده بود؛ و مضمون دوم، «تجربه زیسته انعطاف پذیری» شامل رفتار سازگارانه والدین در مواجهه با تعارض نقش، حمایت اجتماعی و تاثیر انعطاف پذیری بر سازگاری نوجوانان بود. یافتهها نشان داد که بخشش برای والدین به معنای رهایی از خشم و تمرکز بر نیازهای عاطفی فرزند است، در حالی که انعطاف پذیری، توانایی سازگاری موثر با نقشها و تغییرات پس از طلاق را در بر میگیرد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که بخشش و انعطاف پذیری دو فرآیند در هم تنیده اند که موجب بازسازی روابط والدفرزند و ایجاد آرامش روانی در خانواده های پس از طلاق می شوند. این یافته ها میتواند در طراحی مداخلات آموزشی و درمانی برای والدین مطلقه به منظور بهبود ارتباطات خانوادگی و ارتقای سلامت روانی فرزندان مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

بخشش انعطاف پذیری والدین , طلاق , روابط والد-فرزند , پدیدارشناسی