بررسی واج آرایی و ساختار هجا در گویش فردوسی

این پژوهش به بررسی واج آرایی و ساختار هجایی گویش فردوسی با رویکرد نظریه ی همخوان-واکه می پردازد. روش: پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی است بخشی از داده های مورد بررسی برگرفته از داده های زبانی موجود در سامانه ی اطلس زبانی ایران است و بخشی دیگر حاصل مصاحبه با ۶ گویشور فردوسی شامل سه زن و سه مرد بین سنین ۶۰ تا ۸۰ سال و کم سواد می باشد. در این پژوهش شیوه واج آرایی همخوان ها در خوشه های دوهمخوانی آغازه و پایانه هجا و همچنین تاثیر واکه هسته هجا در انتخاب همخوان مورد بررسی قرار گرفت. پژوهش حاضر در چارچوب انگاره ی خود واحد با رویکرد نظریه ی همخوان-واکه است. یافته ها: یافته های پژوهش نشانگر آن است که عنصر هجایی در گویش فردوسی هسته است که قبل از آن حداکثر دو همخوان و بعد از آن نیز حداکثر دو همخوان می توانند قرار گیرند علاوه بر آن واج آرایی خوشه های دوهمخوانی آغازه و پایانه دارای محدودیت هایی است و نوع واکه هسته هجا در گزینش خوشه پایانه موثر است. نتیجه گیری: گویش فردوسی دارای واج آرایی و ساختار هجایی متفاوتی با فارسی معیار است که در این بررسی به آن پرداخته شد.

Keywords:

گویش فردوسی , واج آرایی , ساخت هجا , نظریه ی همخوان - واکه