اثربخشی آموزش مبتنی بر درمان هیجان مدار بر کیفیت زندگی و تکانشگری زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی آموزش مبتنی بر درمان هیجان مدار بر کیفیت زندگی و تکانشگری زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر شهر تهران در سال ۱۴۰۳ بودند. با روش نمونه گیری هدفمند، ۳۰ نفر از زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گواه (۱۵ نفر) قرار گرفتند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه تکانشگری بارت و همکاران و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (۱۹۹۳) استفاده شد. آموزش مبتنی بر درمان هیجان مدار در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای بر اساس مدل فرآیندی تنظیم هیجانی گروس (۲۰۰۷) برای اعضای گروه آزمایش اجرا شد. تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS.v۲۱ و آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد آموزش مبتنی بر درمان هیجان مدار بر کیفیت زندگی (۱۶.۰۹۶, p=۰.۰۰۱) و تکانشگری (۱۸.۱۵۶, p=۰.۰۰۱) زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر تاثیر معناداری دارد. با توجه به نتایج پژوهش حاضر، اجرای مداخلات روان شناختی مبتنی بر هیجان با هدف بهبود کیفیت زندگی و تکانشگری زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر پیشنهاد می شود.

Keywords:

درمان هیجان مدار , کیفیت زندگی , تکانشگری , اختلال اضطراب فراگیر , زنان