اثربخشی برنامه آموزشی مبتنی بر رویکرد تفاوت محور بر علاقه به خواندن دانش آموزان نارساخوان

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی رویکرد تفاوت محور بر افزایش علاقه به خواندن در دانش آموزان پسر نارساخوان دوره ابتدایی بود. این مطالعه با بهره گیری از طرح آزمایشی تک آزمودنی از نوع ABA انجام شد. جامعه آماری شامل دانش آموزان پسر نارساخوان مراجعه کننده به مرکز اختلالات یادگیری شهرستان بهشهر در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ بود که از میان آنها، چهار نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند ابزارهای مورد استفاده شامل مقیاس هوش وکسلر کودکان نسخه چهارم (-WISC IV)، پرسشنامه نگرش به خواندن مککنا و کییر و آزمون خواندن و نارساخوانی نما بودند. پس از ثبت داده ها در مرحله خط پایه مداخله ای مبتنی بر اصول رویکرد تفاوت محور طی جلسات انفرادی برای هر آزمودنی اجرا شد و سپس مرحله پیگیری جهت سنجش پایداری اثر صورت گرفت درصد دادههای غیر همپوش(PND) برای کل افراد با توجه به داده های هر مرحله نشان داد که داده کمتر یا مساوی از مرحله پایه در هیچکدام از آزمودنیها وجود نداشت برای کل افراد برابر ٪۱۰۰ درصد بهبودی کل برای متغیر علاقه خواندن ۶۴/۷۴ و اندازه اثر کل در متغیر علاقه خواندن ۱/۸۴ به دست آمد. این یافته ها نشان دادند که این مداخله منجر به افزایش معنادار علاقه به خواندن و بهبود توانایی خواندن در هر چهار آزمودنی شد. همچنین، اثرات مداخله در مرحله پیگیری نیز پایدار باقی مانده بود این نتایج موید کارآمدی آموزش مبتنی بر تفاوتهای فردی در توان بخشی اختلال خواندن است.

Keywords:

نارساخوانی , علاقه به خواندن , رویکرد تفاوت محور , طراحی تک آزمودنی