تحلیل اثرات مستقیم و غیر مستقیم خود خیانتی و وابستگی عاطفی بر رشد فردی نقش میانجی خود شفقت ورزی و رشد پس از سانحه

هدف این پژوهش بررسی اثرات مستقیم و غیرمستقیم خود خیانتی و وابستگی عاطفی بر رشد فردی و رشد پس از سانحه و نقش میانجی خود شفقت ورزی بود. این مطالعه از نوع همبستگی و تحلیل مسیر بود جامعه مورد نظر در این پژوهش دختران و زنان ۱۷ تا ۴۵ شهر ساری که با تجربه جدایی عاطفی یا شکست عشقی یا خیانت بودند که تعداد ۳۰۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه خود خیانتی ترنر و همکاران،(۱۹۹۲) مقیاس تجارب در روابط نزدیک فرل و همکاران (۲۰۰۰) پرسشنامه رشد فردی روث (۱۹۹۸)، مقیاس خودشفقت ورزی نف (۲۰۰۳) و پرسشنامه رشد پس از سانحه ترنر و کالاهان (۱۹۹۶) استفاده شد. تحلیل دادهها با مدل معادلات ساختاری در نرم افزار AMOS انجام گردید. نتایج تحلیل مسیر نشان داد که خودخیانتی و وابستگی عاطفی اثرات مستقیم منفی و معناداری بر رشد فردی (۰/۰۰۱، ۰/۳۲ = B و ۰/۰۰۱> p، ۰/۲۸ - = و رشد پس از سانحه (۰/۰۰۱، ۰/۲۹ - = و ۰/۰۰۱> B = - ۰/۲۵،p) داشتند. همچنین، خود شفقت ورزی نقش میانجی قابل توجهی در مسیر اثرگذاری این عوامل بر رشد فردی و رشد پس از سانحه داشت؛ اثرات غیر مستقیم خودخیانتی و وابستگی عاطفی از طریق خود شفقت ورزی بر رشد فردی (۰/۰۰۲، ۰/۱۵ = B و رشد پس از سانحه (۰/۰۰۳> B -۰/۱۳،p معنادار بود. خود شفقت ورزی میتواند اثرات منفی خودخیانتی و وابستگی عاطفی را کاهش داده و ظرفیت رشد فردی و پس از سانحه را افزایش دهد. یافته ها بر اهمیت تقویت خود شفقت ورزی در مداخلات روانشناختی و برنامه های توانبخشی روانی تاکید میکنند.

Keywords:

خود خیانتی , خود شفقت , ورزی رشد فردی , رشد پس از سانحه , وابستگی عاطفی