رابطه خودکارآمدی تحصیلی و سبکهای تدریس ادراک شده با اشتیاق تحصیلی با نقش میانجی هیجان مثبت تحصیلی

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی رابطه خودکارآمدی تحصیلی و سبکهای تدریس ادراک شده با اشتیاق تحصیلی با نقش میانجی هیجان مثبت تحصیلی بود. پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و با طرح مدلسازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر جویبار سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بود. نمونه آماری بر اساس فرمول کوکران (۱۹۳۱) ۲۱۳ در نظر گرفته شد. در این پژوهش به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه های اشتیاق تحصیلی فردریکز و همکاران (۲۰۰۴)، خودکارآمدی تحصیلی جینکز و مورگان (۱۹۹۹)، سبکهای تدریس ادراک شده موسی پور (۱۳۷۷) و هیجان مثبت تحصیلی پکران و همکاران (۲۰۱۱) استفاده شد. نتایج حاصل از برآورد مدل پژوهش نشان داد تدریس دانش آموز محور با ضریب تاثیر ۰.۱۸ (p < ۰.۰۵) و خودکارآمدی تحصیلی با ضریب تاثیر ۰.۲۶ (p < ۰.۰۱) از طریق هیجان مثبت تحصیلی با اشتیاق تحصیلی به صورت مثبت رابطه دارند. اشتیاق تحصیلی بر اساس خودکارآمدی تحصیلی با ضریب تاثیر ۰.۴۸ (p < ۰.۰۱) به صورت مثبت قابل پیش بینی است. اشتیاق تحصیلی بر اساس سبکهای تدریس ادراک شده به صورت مستقیم قابل پیش بینی نیست. هیجان مثبت تحصیلی بر اساس خودکارآمدی تحصیلی با ضریب تاثیر ۰.۵۳ (p < ۰.۰۱) و بر اساس تدریس دانش آموز محور با ضریب تاثیر ۰.۴۲ به صورت مثبت قابل پیش بینی است.

Keywords:

خودکارآمدی تحصیلی , سبکهای تدریس ادراک شده , اشتیاق تحصیلی , هیجان مثبت تحصیلی