نقش کم خوابی و بیداریهای شبانه در آسیبهای شناختی و ابتلا به آلزایمر

خواب نقش اساسی در حفظ سلامت نورولوژیکی و عملکرد شناختی دارد. کم خوابی و بیداریهای شبانه که از مشکلات رایج در سبک زندگی مدرن محسوب می شوند تاثیرات منفی بر حافظه، یادگیری و پردازش اطلاعات دارند. پژوهش ها نشان داده اند که کمبود خواب با افزایش تجمع و رسوب بتا آمیلوئید و تشکیل پلاک های آمیلوئیدی در ساختارهای عصبی مغز ارتباط دارد؛ فرایندی که یکی از شاخصهای اصلی بیماری آلزایمر به شمار می رود. خواب ناکافی موجب اختلال در پاکسازی سموم سیستم عصبی مرکزی، تخریب سیناپس های نورونی و کاهش انعطاف پذیری شبکه های عصبی می شود که در نهایت به زوال شناختی منجر می گردد. در این پژوهش تاثیر کم خوابی و بیداریهای شبانه بر عملکرد شناختی و خطر ابتلا به آلزایمر از منظر نورولوژیکی مورد بررسی قرار گرفته و مکانیسم های زیستی و عصبی مرتبط با این پدیده تحلیل شده. علاوه بر این راهکارهایی برای بهینه سازی چرخه خواب و مدیریت رفتارهای خواب محور ارائه خواهد شد که می توانند به کاهش خطر آلزایمر و بهبود عملکرد شناختی کمک کنند. یافته های این پژوهش می تواند در تدوین سیاست های بهداشت خواب، مداخلات درمانی و ارتقای کیفیت زندگی افراد در معرض خطر آلزایمر نقش موثری داشته باشد.

Keywords:

کم خوابی , اختلال شناختی , پیشگیری از آلزایمر , مدیریت چرخه خواب , رسوب بتا آمیلوئید