پیاده راه سازی مبتنی بر حس مکان، راهکاری جهت خلق شهرهای پایدار

امروزه یکی از چالش های پیش روی شهرهای بزرگ، سرسپردسگی بیش از حد به حرکت سواره و در نتیجه غفلت از حضور و حرکت پیاده است. رشد شهرنشینی و ازدیاد وسایل حمل و نقل موتوری موجب از دست رفتن مقیاس انسانی در شهرها، نابودی فضاهای سرزنده شهری، افزایش تراکم و تصادفات شده و ایمنی عابران پیاده را با تهدید مواجه نموده است. در شرایطی که پیاده روی از پایدارترین روش های حمل و نقل بوده و ضمن برآورده سازی کیفیاتی چون سرزندگی، تنوع و انعطاف پذیری شهری، از جنبه های مختلف کالبدی، اجتماعی، زیست محیطی، فرهنگی و اقتصادی تحقق توسعه پایدار را ممکن می سازد. هدف اصلی پژوهش حاضر با تأکید بر افزایش کمیت و کیفیت پیاده راه ها، شناسایی معیارهای مطولبیت پیاده راه ها با تأکید بر مفهوم حس مکان است. روش انجام این پژوهش راهبردی- شهری با رویکرد کارکردی نیز برگرفته از نتایج بررسی های توصیفی- استنتاجی و اسنادی- کتابخانه ای می باشد. نتایج مطالعات نظری و تجربیات جهانی مرتبط گویای آن است که حس مکان معیاری جهت مطلوبیت پیاده راه محسوب شده و رعایت شاخص های آن در برنامه های پیاده مداری می تواند تحقق پایداری شهری را به دنبال داشته باشد.

Keywords:

حس مکان , پیاده راه , پایداری , مطولبیت , حمل و نقل