تحلیلی بر شاخص های کیفی مسکن در راستای امنیت اجتماعی در مناطق حاشیه نشین (نمونه: محله علی آباد در شهر خرم آباد)

جریان توسعه شهری در ایران طی چند دهه گذشته باعث افزایش جمعیت شهرنشین شده و پیش بینی ها حکایت از ادامه سریع این رشد را دارند. در حال حاضر سرعت توسعه شهری از ظرفیت و توانایی دولت و شهرداریها در گسترش زیرساخت ها و ارائه خدمات و ایجاد اشتغال پیشی گرفته است. در نتیجه پدیده اسکان غیررسمی به سرعت و بصورتی بی قاعده گسترش یافته است. آمارها حکایت از ان دارند که بین 20 تا 30 درصد جمعیت کلان شهرها و حتی بسیاری از شهرهای متوسط در زیستگاه های نابسامان و در حاشیه شهرها اسان گرفته اند که این مناطق جایگاه فقیرترین گروههای جمعیت شهری هستند. مشخصه اصلی اکثر مناطق حشیه نشین، مساکن غیراستاندارد و بی کیفیت با پائین ترین سطح برخورداری از خدمات اساسی شهری و میزان پائین امنیت اجتماعی به جهت وجود افراد بذهکار و عدم استقرار نیروی انتظامی در محدوده می باشد. خرم آباد یکی از شهرهای کشور است که مثل خیلی از شهرها با پدیده ی اسکان غیررسمی مواجه است. آمارها نشان می دهند که 5/92 درصد از کل محدوده قانونی شهر خرم آباد، بافت های حاشیه ای می باشند که جمعیتی در حدود 114000 نفر را در خود جای داده اند. این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد که در ان به بررسی مسکن با تأکید بر میزان برخورداری مساکن از خدمات اساسی شهری در محله حاشیه ای علی آباد در شهر خرم آباد پرداخته شده و سپس امنیت اجتماعی در این محدوده از شهر مورد تحلیل قرار گرفته و در نهایت فرضیه تحقیق با استفاده از ضریب همبستگی اسپریمن مورد آزمون قارر گرفته است. یافته های پژوهش نشان میدهد که 34/1 درصد مساکن محله دارای آشپزخانه و حمام، 31/1 درصد دارای آب لوله کشی مجاز، 9/46 درصد دارای گاز لوله کشی و 87/4 درصد ابنیه محله از مصالح نامرغوب و بی دوام ساخته شده اند. وجود فحشا، اعتیاد اکثر افراد محل به مواد افیونی و ا منیت پائین محدوده به جهت وجود افراد بذهکار و عدم استقرار نیروی انتظامی در محدوده، نیز موارد مشاهده شده در محدوده مورد مطالعه از نقطه نظر امنیت اجتماعی می باشند.

Keywords:

حاشیه نشینی , خدمات شهری , امنیت , علی آباد , خرم آباد