بررسی الگوهای پایداری در مجتمع های مسکونی ایرانی و تعاملات اجتماعی آنها

امروزه محیط زیست ، صرفه جویی در مصرف انرژی های فسیلی و توسعه پایدار به مباحث بسیار مهم و رایج در سطح بین المللی تبدیل شده اند. به طوری که حفظ منابع انرژی، جلوگیری از آلوده کردن زمین و محیط زیست، کاهش میزان مصرف انرژی های فسیلی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی مبدل به یکی از مهمترین تدابیر در معمار و شهرسازی شده است و معماران و شهرسازان را ملزم به رعایت اصول و قواعد خاصی در زمینه ساخت و سازی می کند. افزایش جمعیت و به ویژه تکنولوژی و عدم تناسب آن با محیط زیست و نیز تغییر سطح فرهنگ و تمدن انسان ها در طی دوران ها، به خصوص قرن اخیر و خلاصه عدم توجه به روابط بین نیازهای انسان و محیط زیستف موجب تغییرات وسیع و بر هم خوردن شرایط طبیعی و اکوسیستم ها در بسیاری از نقاط جهان شده است. پایداری به عنوان یکی از مباحث مطرح در کلیه عرصه ها، به ویژه در عرصه فضاهای شهری و معماری بوده است. این موضوع می تواند از طریق سه مولفه اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی در کنار یکدیگر به تعادل برسد. وجه اقتصادی معمولا به علت انگیزه های مالی توسط سرمایه گذاران رعایت می گردد. مسائل زیست محیطی نیز به فراخور هر جامعه برای خود ضوابطی دارد و مورد توجه واقع می شود. اما آنچه مغفول می ماند وجه اجتماعی توسعه است. در این مقاله اصول و الگوهای پایداری مجتمع های مسکونی از بعد اجتماعی شامل زیباشناسی ، آسایشف امنیت و رشد کودکانف هویت اجتماعی، و سایر مسائل مشابه مورد بررسی قرار می گیرد. در این راستا پایداری اجتماعی مجتمع های مسکونی از نظر جامعه متخصصان و صاحب نظران ایرانی تحت بررسی قرار گرفته تا تجربه های ارزشمند آنان از یک سو و تجربه زندگی آنها در مجتمع های مسکونی از سوی دیگر ثبت و تلفیق شود و با تجزیه و تحلیل نظریه های دریافت شده، عوامل موثر در اصول پایداری مجتمع های مسکونی استخراج گردد.

Keywords:

مجتمع مسکونی , محیط زیست , پایداری اجتماعی , آسایش , هویت