گوناگونی نژادی و قومی و پاسداشت زبان مشترک فارسی (با تأکید بر مردم آذربایجان)

نژادگرایی و راسیسم در حال رخت بربستن از جهان متمدن است. قومیت های مختلف ایرانی همزیستی مسالمت آمیزی دارند. آنها، ریشه در این خاک دارند، به همین روی دارای باورها، دردها و پیروزی های مشترکی هستند. گوناگونی نژادی و قومی می تواند فرصتی بزرگ برای پویایی و پیشرفت علمی و فرهنگی کشور باشد. قومیت ها به انشگتان دست می مانند که با هم، هماهنگ و هم ریشه اند و از کارافتادن هر یک مصیبتی بزرگ برای دیگر انگشتان خواهد بود. بهترین نمونه ی برای همبستگی اقوام، انتخاب زبان مشترک فارسی به عنوان زبان رسمی کشور است. در طول تاریخ زبان فارسی دری نه تنها قوم فارس که همه ی اقوام از آن پاسداری کرده اند. از ه زارسال پیش به این سو با این که اقوام مختلف ترک، بیشترین زمان فرمانروایی بر ایران را در کارنامه دارند، اما گزارش نشده است که این حکومت ها کوشیده باشند تا زبان فارسی را به حاشیه رانده و زبان مادی خود را رسمیت بخشند. اقوام ایرانی، زبان فارسی را بخشی از هویت ملی خود می دانند. در صد سال اخیر وارونه ی خواست همسیایگان فرصت طلب و کشورهای استعمارگر مبنی بر تجزیه ی بخش هایی از ایران، نویسندگان و مردم آن بخش ها بیش از پیش برای حفظ و گسترش زبان فارسی کوشیدند. نگاهی به فهرست نویسندگان غیرفارس پارسی نویس، داوری مان را استوارتر می کند. در این نوشتار، نگارنده می کوشد با استناد به آثار «سره نویسان» ایرانی غیر فارس، مانند پور خاقان و واژه نگارن و دستور نویسانی همچون خیامپور نشان دهد که نه تنها اقوام ایرانی، زبان م شترک فارسی را رقیبی برا زبان مادری خود نمی دانند بلکه برای توانمندی، پایایی و پویاییاین زبان تلاش بسیاری می کنند.

Keywords:

قومیت , فارسی , زبان مشترک , قوم گرایی , ایران دوستی , آذربایجان