بررسی نقش پلکسیسازی مسکن جمعی در صرفهجویی مصرف انرژی، احیای حس همسایگی و افزایش تعاملات اجتماعی در اقلیم سرد

انسان موجودی اجتماعی آفریده شده و میل به زندگی اجتماعی دروی باعث شکلگیری سکونتهایی در کنار هم به منظور شکلگیری روابط همسایگی و نیز تعاملات اجتماعی شده است. با گذشت زمان به علتدور شدن شهرها از کالبد محلههای سنتی و تبدیل آن به مجتمعهای مسکونی و در پی آن رشد فرد گرایی این تعاملات کم و تا حدی به صفر رسیده است. در صورتی که می شد با تلفیق روشهای جدید بااصول و ابزارهای شکلگیری محلههای سنتی، به حفظ تعاملات اجتماعی و همبستگی بین همسایگان به الگوهای کاملی دست یافت که هم در بر گیرنده ی تکنولوژی روز باشد و هم متناسب با فرهنگ، اقتصاد واقلیم هر منطقه باشد. روش پلکسی سازی یکی از روشهای جدید است که نوعی روش ساختمانسازی با دیوارهای مشترک، اما مالکیت خصوصی است که هر واحد با وجود مالکیت خصوصی، فضاهایی مشترکمانند تاسیسات، لابی، راه پله و... با سایر واحدها دارد. این روش در دوران مدرن و در غرب به کار گرفته می شده است اما چندان مورد استقبال قرار نگرفته بود. اما در عصر حاضر به علت کاهشمصرف انرژی در ساختمان هایی با این روش و نیز تعاملاتی که به علت وجود تاسیسات، لابی، راه پله مشترک و... ما بین ساکنین به وجود آورده به تازگی مورد توجه قرار گرفته است. در این متن سعیشده به روش تحلیلی توصیفی استفاده از اسناد و مدارک موجود - کتابخانهای به بررسی و تعریف ساختمان سازی به روش پلکس پرداخته شود و پس از تشریح معایب و مزایای آن تاثیر و نقش آن را درافزایش تعاملات اجتماعی و حس همسایگی و نیز صرفه جویی در مصرف انرژی پپردازد. در پایان به این نتیجه برسد که با تلفیق ابزارهای شکلگیری محلات سنتی و نیز ابزارهای شکلگیری پلکسی سازی میتوان به محلهای پایدار از نظر صرفه جویی در مصرف انرژی، احیای حس همسایگی و نیز افزایش تعاملات اجتماعی رسید

Keywords:

مسکن جمعی , پلکسی سازی , تعاملات اجتماعی , همسایگی