بررسی معیارهای مسکن مطلوب درطراحی مجتمع های مسکونی مورد طراحی مجموعه مسکونی گلشن شبستر

روند رو به رشد شهرنشینی، افزایش پدیده مهاجرت به شهرها ، سیاستهای اتخاذ شده در زمینه مسکن و محدودیت های موجود در شهرها، منجر به گسترش ساخت مجتمع های مسکونی و کاهش فضاهای بازخصوصی در معماری معاصر گردیده است. فضای باز مسکونی علاوه بر تأمین نور و روشنایی فضاهای داخلی و تهویه طبیعی، به عنوان فرصتی برای ارتباط بیشتر با طبیعت و مکانی برای تعاملات اجتماعی است. اگر چه درسالهای اخیر به احداث واحدهای مسکونی توجه زیادی شده است اما عدم توجه به بعد کیفی مسکن باعث شده تا این ساخت و سازها چندان با اقبال عمومی مواجه نباشد . نکته ای که در بررسی ایجاد مجتمع مسکونی در ایرانبخصوص در شهرهای کوچک اهمیت دارد توجه به اصول و معیارهای شهرسازی در برنامه ریزی و طراحی مجتمع های مسکونی است. بطوریکهاینگونه مسکن ها در شهرهای ایران از ایجاد محیط مسکونی مطلوب فاصله گرفته اند. و نیز عدم توجه به نظام شهری و نحوه پراکندگی مراکز شهری و رشد شهرنشینی به گسیختگی و عدم انسجام در ساختارفضایی منجر می شود. مقاله حاضر پس از تبیین روند ایجاد مجتمع های مسکونی به معیارهای برنامه ریزی شهری و طراحی مجتمع های مسکونی می پردازد. نتایج این بررسی ها نشان می دهد که تراکم پایین و وجودفضاهای باز و سبز محیط مسکونی مطلوب تری را فراهم می سازد. و اثرات آن بر کیفیت محیط مسکونی باعث برتری آن می شود. و نیز در این مطالعه سعی شده برای ایجاد فضای مناسب، مطلوب زندگی وتامین خدمات و تسهیلات رفاهی، معیارهای شهرسازی و اصول پایداری در طراحی مجتمع مسکونی گلشن در شهر شبستر در نظر گرفته شود

Keywords:

مجتمع مسکونی , محیط مسکن مطلوب , معیارهای شهرسازی , مسکن , پایداری