تجلی انرژی های نو و تجدیدپذیر در معماری سبز (پایدار)

در عصر مدرن تامین رفاه جامعه سرلوحه توسعه قرار گرفت. اما با مطرح شدن مباحث مربوطه به رابطه میان انسان ، محیط زیست و توسعه در دهه 1970 ، مفهوم توسعه پایدار مورد توجه جدی قرار گرفت. با فعالیت های علمی دانشگاه ها و متخصصان علوم انسانی در کنار کمیسیون جهانی «محیط زیست و توسعه» سازمان ملل در سال 1987 ، اصولی برای توسعه پایدار تعیین گردید. اما ورود رسمی مفاهیم توسعه پایدار به مسائل روز جهان در سال 1992 در کنفرانس محیط زیست و توسعه ریودوژانیرو اتفاق افتاد. رشد علم و صنعت در جهان امروز، روش های مختلف استفاده از انرژی را که در دوران قبل از انقلاب صنعتی معمول بود دگرگون کرده و شناخت منابع انرژی های جدید تحولی یزرگ در توسعه صنعتی و تکامل اجتماعی بشر به وجود آورد. به دلیل ایجاد بحران انرژی در جهان و پایان پذیر بودن منابع انرژی های تجدیدناپذیر و همچنین افزایش آلودگی محیط زیست به دلیل استفاده بی رویه از انرژی های فسیلی لزوم استفاده از انرژی های پایدار مخصوصا در بخش ساختمان مورد توجه قرار گرفته است. این مقاله بر مبنای پژوهش توصیفی- تحلیلی و بر مبنای تجربیات و پژوهشایی که در زمان حاضر پیرامون توسعه و خلق محیط پایدار در راستای متجلی نمودن انرژی های پایدار مطرح گردیده استوار است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که با توجه به روند رشد تکنولوژی و مطرح شدن مبحث انرژی های تجدید پذیر و کاهش مستمر ذخیره انرژی های تجدیدناپذیر و همچنین وجود منابع مناسب انرژی های پایدار (خورشید، آب ، باد و ...) در کشور ما معماران با طراحی معماری مناسب و هماهنگ با اقلیم و با استفاده از الگوهای معماری ایرانی که به شیوه های مناسبی از انرژی های پایدار همچون باد و حتی انرژی خورشید در طراحی معماری بهره می گرفته اند می توانند با توجه به تکنولوژی و علوم جدید، فضایی مناسب و با آسایش حرارتی مطلوب به وجود آورند.

Keywords:

انرژی , انرژی های نو , انرژی های تجدیدپذیر , معماری سبز , معماری پایدار