معماری معاصر ایران در کشاکش بومی ماندن و جهانی شدن

جهانی شدن پدیده ای است که میتوان آن را نتیجه مدرنیزه شدن دانست، امری که به دنبال یکسان سازی الگوهای زندگی افراد در تمام زمینه ها می باشد. با صدور و گسترش مصالح ساختمانی، اجزاء و عناصر سازه ای و محصولات معماری تولید شده در سطح جهان که در نتیجه استاندارد شدن اجزاء ساختمانی و سیستم ساخت پدید آمد، زمینه نوعی یکپارچگی و هماهنگی معماری در سطح جهانی فراهم گردید.این امر موجب به انزوا رفتن معماری بومینواحی مختلف جهان شد. در واقع پدیده جهانی شدن را می توان حرکت به سمت و سوی یک معماری واحد دانست. استفاده از طرح هایی که به علایقاشخاص کمتر پرداخته و بیشتر به سلایق گروهی و مشترک افراد توجه داشت. ایده های معماری که با هدف سادگی ساخت بنا به کمک تولید اجزا و عناصر معماری در کارخانه ها خلق می شد. با ورود مدرنیته به کشورهای در حال توسعه ای چون کشورهای عربی و ایران و... فرهنگ سنتی آنها با تغییرات سریعی در تمامی زمینه ه ای جامعه روبرو شد. مدرنیزه شدن نیز تنها با تقلید کورکانه و ساده ای از دانش و روش و مصالح غربی معنا پیدا کرد. سنت های معماری نیزچون سایر سنت های این کشورها در اثر فشار مدرنیزاسیون رو به افول گذاشت. در ایران نیز همچون بسیاری از کشورهای اسلامی تغییرات عمیقی در تبدیلمعماری سنتی به معماری معاصر صورت گرفت. تغییراتی که منجر گردید معماری معاصر در میان مفاهیم جهان شمول و محلی در سردرگمی بسر برد. درمقاله حاضر تعاریفی جامع از جهانی شدن و بومی ماندن و بومی گرایی ارائه میگردد و بررسی میشود که حرکت به سوی جهانی شدن تا چه حدی منجر به دور شدن از بوم گرایی است. آیا جهانی شدن مغایر با روح فرهنگ و هنر بومی است و مسیر حرکت معماری معاصر به کدامین سو پیش میرود

Keywords:

معماری معاصر , بومی ماندن , جهانی شدن