کاربرد چهارچوب نظری علوم اسلامی در نظریهپردازی معماری و شهرسازی

نظریات علوم اسلامی با توجه به وصف دینی ای که به همراه دارند، باید بتوانند علاوه بر اثبات حجیت استنادشان به دین، از کارآمدی مناسب و درخور این انتساب بهرهمند باشند. مبانی فلسفی، معرفتشناسی، روششناسی و روشهای اثبات این حجیت وکارآمدی، قریب به هشتاد سال است که در محافل دانشگاهی ایران و جهان اسلام مورد بحث و بررسی قرار گرفته و نظریهپردازی در زمینه معماری و شهرسازی اسلامی بایستی با توجه به این پشتوانه نظری و تاریخی صورت پذیرد. علی رغم اختلافهایی اساسی که در زمینه چگونگی تولید علوم اسلامی بین موافقان علم دینی وجود دارد، این مقاله با فرضیه امکان تدوین چهارچوب نظری علوماسلامی به پشتوانه این تحقیقات، به بررسی آنها پرداخته و مبانی پارادایمی، روششناسی و رویکردهای آن را معرفی نموده است، به نحوی که استناد علم به دین در سه مرحله مبانی علم، اهداف علم و روش علم تحقق یابد. در زمینه مبانی علم، پیشفرضهای لازم برای نظریهپردازی معماری و شهرسازی اسلامی، در قالب مباحث انسانشناسی، جامعهشناسی و دینشناسی ارائه شده و مرحله روش تولید نظریه با استفاده از نظریه معرفتشناسی و روششناسی پارادایم علوم اسلامی و رویکرد علوم اجتماعی وحیانی مورد تحلیل قرار گرفته است. برای تعیین اهداف نظام معماری و شهرسازی از منظر دین، در چهارچوب نظریه قرارگاههای رفتاری، معماری و شهرسازی به عنوان ظرف زندگی جامعه تعریف شده که تعیین اهداف آن نیازمند تبیین مفهوم جامعه اسلامی و تعیین ابعاد، مولفههاو شاخصهای آن میباشد، در مرحله ترجمه اهداف اجتماعی دین به زبان کالبد و محیط، نکته مهم و اساسی، توجه به حلقهای واسط است که از آن به نظام فعالیتها و الگوی رفتاری جامعه اسلامی یاد شده و در نهایت کاربرد چهارچوب نظری پیشنهادی و مدل مفهومی جامعه اسلامی در نظریهپردازی معماری و شهرسازی اسلامی بیان شده است

Keywords:

معماری و شهرسازی اسلامی , نظریهپردازی , روششناسی , چهارچوب نظری , علم دینی